اسهال را فراموش نکنید.

ما در اواسط تابستان هستیم. آیا می دانید اسهال در بالای لیست شایع ترین بیماری های عفونی در نوزادان و کودکان در این ماه ها است؟ آیا می دانید سالانه حداقل 1 میلیارد کودک زیر 5 سال در جهان از اسهال رنج می برند و 80٪ آنها یعنی 4 میلیارد کودک و نوزاد زیر 2 سال هستند. آیا می دانید ذات الریه اولین در لیست بیماری های عفونی است که بیشترین مرگ و میر را در کودکان خردسال در جهان و در کشور ما ایجاد می کند و اسهال در رتبه دوم است؟ آیا می دانید سالانه در دنیا حدود 2 میلیون کودک به دلیل اسهال می میرند؟

نوزادان شیر داده شده زیر 6 ماه ممکن است 5 تا 6 بار در روز پوکی به رنگ زرد طلایی ، کمی شکل و کمی معطر داشته باشند. کودکان بزرگتر 2 تا 4 بار در روز بوی زرد یا قهوه ای ، بوی مشخص تر ، مدفوع ضخیم تر و شکلی دارند. بسته به غذاهای خورده شده ، ممکن است روزانه در رنگ و بوی مدفوع تغییراتی ایجاد شود. اگر یک کودک یا کودک در تعداد مدفوع روزانه نسبت به روزهای گذشته افزایش قابل توجهی داشته باشد ، اگر مدفوع بسیار آب دار و گازدار شده باشد ، اگر مدفوع بوی زیادی داشته باشد ، اگر تغییر قابل توجهی در رنگ مدفوع داشته باشد و اگر در مدفوع مخاط یا خون وجود داشته باشد ، اسهال آغاز شده است. علاوه بر اسهال ، بیمار ممکن است استفراغ ، درد شکم ، تب بالا ، کاهش اشتها ، ضعف شدید و خواب آلودگی را تجربه کند.

اسهال تابستانی را نباید دست کم گرفت. بزرگترین دلیل خطرناک بودن اسهال ، حذف آب و نمکی مانند سدیم و پتاسیم از بدن از طریق استفراغ و مدفوع آبکی است. اگر درمان به موقع و موثر اعمال نشود ، به دلیل از بین رفتن نمک و آب ، وضعیت کودکان به سرعت بدتر می شود. در نتیجه ممکن است بیمار در بیمارستان بستری شود ، شوکه شود و حتی بمیرد.

اگر کودک مبتلا به اسهال حداقل یکی از مشخصات زیر را داشته باشد ، باید فورا با پزشک متخصص اطفال مشورت شود:

* اگر کودک یا کودک خیلی بیشتر و معمول بیش از حد معمول مدفوع می کند ،

* اگر مکیدن یا تغذیه بیمار به طور قابل توجهی ضعیف شده باشد ،

* اگر استفراغ شدید و مکرر داشته باشند ،

* اگر تب زیر بغل از 38.5 درجه و مدت آن بیش از 48 ساعت باشد ،

* اگر 5-6 روز از شروع اسهال گذشته باشد ،

* اگر شکم درد شدید دارید ،

* اگر میزان ادرار نسبت به روزهای گذشته بسیار کاهش یافته باشد

* اگر هنگام گریه اشک جاری نشود ،

* اگر زبان خیس نیست اما چسبناک یا خشک است ،

* اگر در مدفوع خون یا مخاط وجود دارد ،

تعریف و اهمیت بازی در کودکان

واژگان کودکان به اندازه بزرگسالان غنی نیست. به همین دلیل ، آنها از طریق اسباب بازی به خود می گویند. آنچه صحبت با یک بزرگسال با کودکان در بازی است. این قدرت درون کودک با بازی آشکار می شود. ما شفابخش نیستیم ، بلکه فقط وسیله هستیم.

بازی چیست؟

بیان خود کودک ، روش یادگیری قوانین از تجربیات خود ، پلی است بین تخیل و واقعیت. بیان دنیای درونی کودک و استفاده از اشیا نهفته زمینه ای است که کودک ارزش های اجتماعی و اخلاقی را می آموزد.

این محیط ایده آل برای رشد ذهنی ، جسمی و شخصیتی کودک است. این ابزاری برای اجتماعی شدن کودک است ، ابزاری برای سازگاری کودک است ، نوآوری و تغییر محیط ایده آلی است که هوش ، بدن و رشد شخصیت کودک را فراهم می کند. این وسیله ای برای اجتماعی شدن کودک است. ابزاری برای سازگاری کودک است. بازی فعالیتی است که به طور کلی بر شخصیت وی تأثیر می گذارد.

نظرات بسیاری در مورد اینکه این بازی چیست یا چیست نیست. نکته مشترک همه این دیدگاه ها این است که بازی مهمترین فعالیت برای کودک است.

بازی روشی است که کودک می تواند موضوعاتی را یاد بگیرد که هیچ کس نمی تواند از طریق تجربیات خودش به او بیاموزد (yavuzer H.، 1998).

طبق گفته پیاژه ، بازی یک هماهنگی است. بازی ها اعمالی است که توسط کودکان یا برخی از دانش آموزان گروه انتخاب می شود و طبق آنها قوانین محکمی دارد.

طبق گفته گروس (1896) بازی یک تمرین است. بزرگسالان رفتاری را که در آینده با آن روبرو می شوند از طریق بازی به دست می آورند.

Caillois (1958) بازی یک عمل یا فعالیت داوطلبانه است که با آگاهی از متفاوت بودن از زندگی واقعی انجام می شود ، که شامل احساس تنش و سرگرمی است که در یک منطقه خاص و دوره زمانی مطابق با قوانینی که آزادانه پذیرفته می شوند ، حفظ می شود الزام آور.

بازی فعالیتی است که جایگاه مهمی در زندگی افراد در هر سنی دارد. این بازی که برای بزرگسالان به معنای تفریح ​​، استراحت و تفریح ​​است ، ابزاری برای شناخت و درک دنیایی است که کودک در آن زندگی می کند و افراد اطرافش. به طور کلی ، بازی بخشی از زندگی واقعی است و موثرترین فرآیند یادگیری برای کودک است ، که اساس رشد جسمی ، شناختی ، زبانی ، عاطفی و اجتماعی است که کودک با اراده و لذت بخشی ، با یا بدون آن شرکت می کند. یک هدف خاص

اهمیت بازی

بازی یک ابزار آموزشی است. اجازه می دهد کودک خواب ببیند. این یک محیط را برای او فراهم می کند تا احساس استقلال و آزادی کند. این یک دنیای بازی را ایجاد می کند که در آن می تواند احساس تسلط بر خود ، احترام ، صداقت و مسئولیت را ایجاد کند و در عین حال ، این بازی قوانین را به خودی خود آموزش می دهد.

بازی عامل مهمی برای رشد سالم است. توسعه فیزیولوژیکی را فراهم می کند ، رفلکس ها را تقویت می کند ، مهارت های قدرت و استقامت را بهبود می بخشد ، سیستم تنفسی و گردش خون را تنظیم می کند.

بازی شغلی است که از وقت آزاد استفاده بهینه می کند. این کودک امکان حرکت آزاد ، هیجان ، شادی ، سرزندگی و لحظات سرگرم کننده را فراهم می کند ، اختلافات را از بین می برد. (مانند جوانان فقیر و غنی چربی نازک)

وقتی صحبت از کودکان می شود ، اولین چیزی که به ذهن خطور می کند بازی است. کودکان از طریق بازی دنیا را می شناسند. گاهی اوقات آنها از برخی مواد برای بازی استفاده می کنند ، اشیا اطراف ، افراد ، حوادث ، طبیعت ، سازه ها ، وسایل نقلیه ، حیوانات ، جاده ها می توانند برای کودک یادگیری بازی و مواد سرگرمی باشند ، بنابراین بسیار مهم است که والدین بازی کنند می تواند بازی را واسطه کند. بازی فعالیتی است که هم نیازهای کودک را برآورده می کند و هم والدین را قادر می سازد تا کودک را از نزدیک بشناسند و دنبال کنند. برای کودک مهم است که هنگام بازی آزاد باشد ، بتواند خودش را راحت ابراز کند و مورد قضاوت قرار نگیرد. یک بازی یا اسباب بازی که از نظر کودکانه یا کودکانه به نظر می رسد ممکن است نیاز مهم کودک ما را برآورده کند. انجام بازی برای والدین همیشه آسان نیست. برخی از افراد ممکن است چنین استعدادی نداشته باشند و در چنین حالتی تشخیص بین بازیهایی که از آنها لذت می برید و بازیهایی که از آنها لذت نمی برید مهم است. به عنوان مثال ، در حالی که مادر می تواند بازی خانه را با لذت بیشتری انجام دهد ، پدر می تواند کودک را در بازی های توپ و باغ همراهی کند. زیرا بازی هایی که بدون خسته شدن انجام می شوند باعث دلزدگی و نارضایتی بچه ها از بازی می شوند. به همین دلیل ، هر پدر و مادری باید در مورد گرایش به بازی تلاش کند. همچنین رعایت کودک در بازی و ایجاد محیطی برای ابراز احساسات از اهمیت برخوردار است. به ویژه در سنین پیش دبستانی ، بازی های نمایشی مانند نمایش عروسکی خانه برای کودکان بسیار مهم است تا بتوانند در دنیای درونی خود تأمل کنند.

محققانی که روی بازی مطالعه می کنند اتفاق نظر دارند که بهترین راه برای درک احساسات ، افکار و سطح رشد کودک ، مشاهده او در هنگام بازی است. انواع بازی هایی که کودک بازی می کند ، نقش هایی که در بازی ایفا می کند ، تمام رفتاری که هنگام اجرای این نقش ها از خود نشان می دهد ، سرنخ های جدیدی در مورد شناخت او دارد. فرصتی برای ابراز احساسات و افکار خود از طریق بازی.کودکی که می تواند به این موضوع پی ببرد ، اغلب نکات مفیدی در مورد چگونگی حل مشکل خود در طول بازی به ما می دهد.

بازی درمانی چیست

بازی درمانی برای کودکان همان چیزی است که برای بزرگسالان مشاوره است. بازی درمانی به کودکان کمک می کند تا با قرار دادن یا استفاده از اسباب بازی ها به جای کلمات ، خود را بیان کنند. بازی درمانی نوعی از رشد درمانی است که هدف آن این است که کودکان بتوانند در هماهنگی و خوشبختی زندگی کنند. بازی درمانی مبتنی بر این واقعیت است که کودک در یک محیط طبیعی قرار دارد تا بتواند خود را از طریق بازی بیان کند. با استفاده از بازی و اسباب بازی به کودکان کمک می شود تا با کودکان ارتباط برقرار کنند ، مشکلات آنها را حل کنند و رفتارهای منفی خود را تغییر دهند. این یک فرآیند ویژه است که بر نیازهای کودکان برای ابراز وجود با استفاده از بازی ها و اسباب بازی ها متمرکز است. آنها آنها را ترغیب می کنند تا با بازی درمانی آموزش دیده ای که به آنها محیطی امن را ارائه می دهد ، همانطور که می خواهند بازی کنند. در این فرآیند ، انواع مختلفی از اسباب بازی ها برای بیان مشکلات عاطفی خود به کودکان ارائه می شود. فرصتی ایجاد می شود تا کودکان بتوانند از طریق بازی هایی که شامل هنر ، نمایش و خیال است ، خود را بیان کنند.

چرا بازی درمانی

کودکان عاشق بازی هستند. آنها به اندازه بزرگسالان مهارت و درک احساسات خود را رشد نداده اند. به همین دلیل ، این یک ویژگی شفابخشی است که به کودکان فرصت داده می شود تجربیات و احساسات خود را از طریق بازی بیان کنند. کودکان می توانند احساساتی مانند عصبانیت ، غم ، ترس یا ناامیدی را تحریک کنند که رفتار آنها را در یک محیط امن که توسط درمانگر تأمین می شود ، تحت تأثیر قرار می دهد. بازی درمانی به کودکان کمک می کند تا احساسات و افکار خود را بیان کرده و افکار ذهنی و جسمی خود را رشد دهند. بازی بهترین روش برای کودکانی است که در سازگاری با شرایط زندگی مشکل دارند. کودکان روانتر از طریق بازی بیان می شوند و بازی درمانی محیطی را در اختیار آنها قرار می دهد که می توانند خود را به راحت ترین شکل ابراز کنند.

چگونه تصمیم بگیریم اگر یک کودک به بازی درمانی نیاز دارد

برخی از کودکان در خانواده هایی که در مدیریت این روند مشکل دارند ممکن است در این دوره ها بیش از دیگران به حمایت نیاز داشته باشند. اگر کودک شما در زندگی درمورد پدر یا مادر ، معلم یا دیگر کودک بزرگسال به حمایت نیاز دارد ، بازی درمانی می تواند به شما کمک کند.

روش بازی کودک محور

راجرز درمان را به صورت زیر خلاصه کرد ، به جای اینکه امیدوار باشد که نتایج از قبیل استقلال بیشتر و ادغام فرد با کمک به حل مسئله محقق شود ، این نتیجه مستقیماً هدف قرار می گیرد. تمرکز اصلی بر روی مسئله نیست ، بلکه به فرد بستگی دارد. هدف حل یک مسئله خاص نیست ، بلکه کمک به رشد فرد است تا فرد بتواند از پس مشکل فعلی برآید و مشکلات بعدی را بهتر کنار بیاورد.

آنها استدلال کردند که اگر در برقراری ارتباط اخلاص ، احترام مثبت بی قید و شرط و همدلی موفق باشد ، مشتری در یک تغییر شخصیت تغییر می دهد. آنها بر این باورند که بازی درمانی کودک محور معنادارترین و مفیدترین مربی تجارب کودک در یک رابطه مشاوره ای برای ایجاد تغییرات طولانی مدت و مثبت است.

به طور خلاصه ، این یک ابزار مهم برای کودکان است که به دلایل زیادی بازی می کنند. بازی محیط طبیعی کودک است. از نظر تکاملی ، بازی فاصله بین تجربیات عینی و افکار انتزاعی را پر می کند.

8 اصل اساسی را برای هدایت بازی درمانی کودک محور با درک رشد خود شناسایی کرد. این اصول اساسی بر اولویت رابطه مشاوره تأکید دارند.

1. ایجاد رابطه گرم و دوستانه با کودک.

2. پذیرفتن بی قید و شرط کودک ، بدون اینکه انتظار داشته باشید به نوعی متفاوت باشد.

3. ایجاد احساس آزادی در روابط تا کودک بتواند آزادانه خود را ابراز کند.

4. شناخت و انعکاس احساسات کودک به منظور درک کودک.

5- به مهارت های غریزی کودک احترام بگذارید تا مشکلات خودش را حل کند و مسئولیت را به عهده کودک قرار دهید.

6. اجازه دادن به کودک برای کارگردانی ، نه تلاش برای هدایت اعمال یا گفتار کودک.

7. تشخیص ماهیت تدریجی روند کودک و عجله در مشاوره دادن.

8- تعیین حد لازم برای ادغام مشاوره کودک در حوزه واقعیت.

 ضروری است که کودک به جای دستورات درمانگر ، روند درمانی را مدیریت کند. نیروی اصلی تغییر دانش درمانگر نیست ، بلکه منابع درونی و خرد کودک است.

آیا دوست دارید از دیدگاه دیگری به جهان نگاه کنید؟ معرفی: اوتیسم

اوتیسم این یک تفاوت رشد عصبی مادام العمر است که مادرزادی یا در سالهای اول زندگی رخ می دهد. این یک اختلال رشد است که می تواند به عنوان ناتوانی کودک در برقراری روابط مناسب با سایر افراد به صورت کلامی یا غیرکلامی بیان شود. هنوز هم علت اختلال طیف اوتیسم کاملاً مشخص نیست. تصور می شود که این مسئله به دلیل برخی از مشکلات سیستم عصبی که بر ساختار و عملکرد مغز تأثیر می گذارد ، ایجاد می شود و جنبه ژنتیکی دارد و همچنین برخی از دلایل پس از زایمان و قبل از زایمان باعث اوتیسم می شوند.

مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم اساساً دو ویژگی اصلی دارند.

اولین آنها تعامل اجتماعی و عقب ماندگی ارتباطات ؛ بی تفاوتی نسبت به محیط اطراف ، عدم پاسخگویی به صدا ، نوک زدن ، تردید در صحبت کردن ، عقب رفتن و تکرار.

دوم این است؛ حرکات تکراری (چرخش ، تاب ، دست زدن) و محدوده مناطق مورد علاقه.

کودکان مبتلا به اوتیسم بیش از حد به کارهای روزمره خود وابسته هستند و مضطرب هستند و به تغییرات ایجاد شده واکنش نشان می دهند. آنها به صدا ، بو و طعم بسیار حساس هستند. اختلافات رشدی آنها باعث می شود که آنها به شیوه دیگری با جهان ارتباط برقرار کنند. افراد مبتلا به اوتیسم اضطراب مکرری را تجربه می کنند و تشخیص صدا را برایشان دشوار می کند.

اوتیسم در سطوح مختلف در هر فرد دیده می شود. برخی ممکن است خجالتی تر و درون گرا باشند ، برخی دیگر می توانند فعال و برونگرا باشند. از آنجا که اکثر آنها به هیچ وجه نمی توانند با دیگران صحبت کنند ، فقط با اشاره و اشاره و نماد ارتباط برقرار می کنند.

"درک اوتیسم":

پسر فلان همسایه اوتیسم بود.

-ااا زود خوب بشه امیدوارم حالش بهتر بشه.

در کلاس ما فردی با اوتیسم یا اوتیسم وجود دارد.

چطور ؟ آیا کودک مبتلا به بیماری روانی بر دیگران تأثیر بدی نمی گذارد؟

آیا اوتیسم در آن افراد با استعداد بسیار با استعداد اتفاق نمی افتد؟ این دختر کوچک دایی من است.

-بعد باید به مدرسه استعدادهای درخشان برود.

فرزند فلانی به دلیل ازدواج فامیلی اوتیسم شد. -بله ، دقیقاً به همین دلیل اتفاق افتاده است.

آیا اوتیسم همان سندرم داون نیست؟

بله ، به هر حال یکسان به نظر می رسند. این رسما یک بیماری است ، باید فوراً با دارو درمان شود ..

کودک تازه متولد شده دوست شما در محل کار اوتیسم است.

بودن در یک محیط با فرد اوتیسم خطرناک است ، می تواند مسری باشد. بنابراین نباید به آنها نزدیک شویم.

برادرم اوتیسم نیست ، ساختار او به این شکل است ، عادت او چنین است .. -بعد از آنکه بزرگ شود بهتر می شود.

کودک فیلانکان به دلیل فوت مادر اوتیسم داشت.

-خیلی سخت بود وقتی مادر نبود ، البته بلافاصله بیمار شد ..

آنها به صورت خانوادگی دچار سانحه رانندگی شدند. به همین دلیل اوتیسم اتفاق افتاد. -قطعاً یک ضربه دارد.

افراد مبتلا به اوتیسم خطرناک هستند ، آنها نمی دانند چه زمانی باید چه کاری انجام دهند. -بذار بریم وقتی دیدیمش ..

کودک من دائماً به ماشین هایی که از چهارراه می چرخند نگاه می کند ، قطعاً اوتیسم دارد.

آیا این بچه اوتیسم نیست؟

-پس او نمی تواند با اطمینان صحبت کند.

بیایید نگاهی به واقعیت ها بیندازیم:

اوتیسم یک بیماری نیست ، یک تفاوت رشد است. هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد ، اما با تشخیص به موقع و آموزش فشرده و صحیح می توان از پیشرفت آنها حمایت کرد. همه افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مستعد نیستند ، حتی اکثر آنها با درصدهای مختلف عقب ماندگی ذهنی دارند. سندرم داون و اوتیسم دو نوع تفاوت با ویژگی های بسیار متمایز هستند. ازدواج فامیلی به خودی خود نمی تواند به عنوان علتی برای اوتیسم نشان داده شود ، اما اگرچه امروزه دلیل آن هنوز ناشناخته است ، اما ممکن است اساس ژنتیکی داشته باشد و با عوامل محیطی نیز همراه باشد.

کودکان اوتیسم هیچ مشکلی در سلامت متابولیسم ندارند و طول زندگی آنها متفاوت است. کودکان مبتلا به اوتیسم برای ابراز احساسات خود نیاز به حمایت دارند و بیشتر از اینکه در معرض خشونت باشند بیشتر در معرض خشونت قرار دارند. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است بخواهند ارتباط برقرار کنند ، اما درک آنها از حالت های صورت شخص دیگر و جدا کردن صداهای بیرونی از صدای گفتار برای آنها کار بسیار دشواری است.

اوتیسم یک بیماری یا عادت نیست که باید اصلاح شود ، وقتی بزرگ شد بهبود نمی یابد و به خودی خود از بین نمی رود. با تشخیص به موقع و آموزش صحیح ، رشد آنها به خوبی قابل پشتیبانی است و رشد در همان سطح کودکان بدون اوتیسم در اکثر آنها حاصل می شود. اختلال طیف اوتیسم پس از از دست دادن یا ضربه ایجاد نمی شود ، اوتیسم یک کمبود مادرزادی است. اوتیسم مسری نیست ، از فردی به فرد دیگر منتقل نمی شود و کودکان مبتلا به اوتیسم ساختاری دارند که به جای خطرناک بودن در برقراری ارتباط مشکل دارند. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم می توانند صحبت کنند. مهارت های گفتاری را می توان با تشخیص زودهنگام و آموزش فشرده بهبود داد.

اوتیسم وقتی کودک فقط رفتارهای تکراری داشته باشدگفتن اینکه لی است کافی نیست. معاینه پزشکی لازم است.

اوتیسم 'سیاره آبی'

 زندگی سفری است که مردم بدنبال معنای آن می گردند و تلاش برای درک جهان برای هر انسانی دشوار است. به اشتراک گذاشتن ، ابراز عقیده ، به طور خلاصه آشکار کردن وجود آن کار دشواری است. برای مبتلایان به اوتیسم ، درک جهان ، برقراری ارتباط و اثبات وجود آن بسیار دشوارتر است.

با این حال ، با کمی توجه می توان تعامل افراد مبتلا به اوتیسم با جهان را تسهیل کرد. برای این امر ، اولین قدم باید آگاهی از اوتیسم چیست و چیست. هر کسی که در یادگیری و گوش دادن باز باشد می تواند به این آگاهی برسد. البته حاشیه سازی ، برچسب گذاری و درک آن بسیار آسان تر است. با این حال ، ما به عنوان اعضای جامعه ، همه باید مسئولیت خود را به عهده بگیریم و نباید بسیاری از کودکان و خانواده های اوتیسم را در میان خود تنها بگذاریم.

فقط بیش از نیم میلیون نفر در ترکیه به اوتیسم مبتلا هستند. برای حمایت از مبارزات آنها ، ما باید فقط با یک روز آگاهی از این امر زندگی کنیم ، بلکه هر روز ، و هنگامی که یک فرد اوتیسم را در خانه ، مدرسه ، خیابان ، اتوبوس می بینیم ، باید آنها را بیشتر کنیم به جای نادیده گرفتن قابل مشاهده است. به جای فرار ، باید سلام کنیم ، به جای سکوت ، سعی کنیم دنیای آنها را درک کنیم و به جای نادیده گرفتن ، صبر و توجه لازم را نسبت به کودکان اوتیسم و ​​خانواده های آنها نشان دهیم.

انکار و جلوگیری از تعامل اجتماعی که کودکان اوتیسم ممکن است برای رشد خود بیشترین نیاز را داشته باشند اثبات عدم وجدان ، دلسوزی و همدلی در خمیر انسان بودن است. تأمین حمایت روانی و اجتماعی که خانواده و خانواده آنها بیش از همه به آنها نیاز دارند موثرترین راه برای دیده شدن و حمایت از آنها است. افراد مبتلا به اوتیسم به درک ما از دنیای خود احتیاج دارند ، نه اینکه سعی کنند با دنیا همگام شوند.

چگونه والدین باید روند طلاق را برای کودکان توضیح دهند؟

طبیعی است که هر کودکی با والدین خود زندگی کند. با این وجود ، وقتی هماهنگی و خوشبختی بین زوجین از بین می رود ، ممکن است ساختار خانوادگی منفی تری برای کودک بوجود آید. این وضعیت می تواند تصمیم به طلاق بین زوجین شود. مطالعات نشان داده است که طلاق به طور صحیح بر کودکان تأثیر آسیب نمی گذارد. وقتی صحبت از مدیریت صحیح فرآیند می شود ، اولین چیزی که به ذهن خطور می کند دادن خبر طلاق و اطلاع صحیح کودک برای سایر تغییراتی است که در زندگی کودک رخ خواهد داد.

یکی از اولین و مهمترین مراحل انتقال صحیح روند طلاق به فرزندان است. یکی از عناصر مهم در هر مبحثی که با کودکان مطرح می شود ، سن کودک است. به همین دلیل ، اطلاع رسانی با توجه به سن کودک مهم است.

وضعیت ایده آل هنگام انتقال تصمیم طلاق به فرزندان این است که مادر و پدر شرایط را با هم به کودک منتقل کنند. در اینجا توصیه می شود مکانی (اتاقی) داشته باشید که کودک در آن احساس امنیت و عادت کند.

کودکان 3-5 ساله ساختار شناختی ندارند تا مفهوم طلاق را به طور خلاصه درک کنند. به همین دلیل ، کافی است گزارش کنیم که تصمیم گرفته شده است که در خانه های جداگانه و بدون استفاده از کلمه طلاق ، زندگی شود. جمله کوتاه و واضحی مانند "مادر و پدر شما اکنون در خانه ای جداگانه زندگی خواهند کرد ، هر زمان که خواستید می توانید با او ملاقات کرده و به او برسید" کافی است. پاسخ به سوالات کودک ضروری است. این دوره سنی یک دوره زمانی است که کودک دارای ساختار خودمحوری است. کودک ممکن است فکر کند پدرش به دلیل شیطنت هایش از خانه بیرون می رود. باید تأکید کرد که تصمیم به طلاق به رفتار کودک مربوط نمی شود بلکه به مشکلات تجربه شده در میان بزرگسالان مربوط است.

با اجتماعی شدن کودکان پس از 5 سالگی ، ایده های آنها در مورد مفهوم طلاق شکل می گیرد. به همین دلیل ، نیاز به توضیح بیشتری دارد و ممکن است سوالات بیشتری بپرسد. در این گروه سنی ممکن است لازم باشد اظهارات کلی بیان شود که در مورد دلایل طلاق توهین آمیز نباشد. مهم است که والدین در مورد متهم کردن صحبت نکنند و دلایل طلاق را به یکدیگر نسبت ندهند.

پس از 12 سالگی و نوجوانی ، کودکان به طور کلی به اخبار طلاق پاسخ نمی دهند و احساسات خود را با هم تقسیم نمی کنند. در اینجا لازم است به کودکان فرصت داده شود تا احساسات خود را ابراز کنند ، دلایل تصمیم طلاق را با جزئیات بیشتری به اشتراک بگذارند و توضیحات مفصلی در مورد چگونگی روند کار ارائه دهند.

برخی عبارات وجود دارد که در هر دوره سنی تغییر نمی کند و ثابت می ماند. مهمترین نکته این است که مادر و پدر می توانند بدون سرزنش کردن یکدیگر صحبت کنند و کودک در قبال تصمیم طلاق مسئولیتی احساس نمی کند. باید به صراحت بیان شود که طلاق تغییری در روابط بین والدین ایجاد خواهد کرد ، کودک رابطه خود را با مادر یا پدرش تغییر نخواهد داد و نباید این امر را جدایی از والدین دانست. نباید امیدوار بود که والدین بتوانند دوباره به هم بپیوندند ، زوجین باید در این مورد توافق کرده و ثابت قدم باشند.

اگرچه کودک از والدین خود جدا شده است ، اما ایجاد یک رابطه ایمن و روتین (تماس تلفنی هر شب قبل از خواب ، قطع نکردن روزهای مصاحبه و غیره) ، دسترسی آسان به هر یک از والدین در صورت لزوم ، حمایت از متخصص در هنگام احساسات که او مشکل دارد و نمی تواند با آن کنار بیاید مورد توجه قرار می گیرد.

6 راه برای افزایش شیر مادر

شیر مادر مناسب ترین غذا برای کودک است. یک مادر سالم تقریباً 700 - 800 میلی لیتر شیر در روز ترشح می کند. بیشتر مادران از کمبود شیر خصوصاً در ماه های اول تولد کودک خود شکایت دارند. به جای اشتباهاتی که هنگام تغذیه بدون نگرانی مرتکب می شوید ، می توانید شیر خود را با تغذیه صحیح افزایش دهید.

1 -  سه لیتر مایع در روز نوشیده شود

مصرف آب مهمترین عاملی است که باعث افزایش تغذیه و کمیت شیر ​​می شود. بیش از 80٪ شیر مادر را آب تشکیل می دهد برای اینکه مقدار شیر کافی باشد ، مادر باید حداقل 3 لیتر مایعات در روز مصرف کند. مایعات از دست رفته پس از شیردهی را دوباره پر کنید. تأمین این نیاز از 2 تا 2.5 لیتر آب و بقیه از نوشیدنی هایی مانند چای های گیاهی ، آیران و کمپوت بدون قند امکان پذیر است.

2- رازیانه

باعث تحریک تولید استروژن و پرولاکتین می شود که برای شیر مادر لازم است و باعث افزایش محتوای چربی شیر می شود. علاوه بر این ، رازیانه از طریق شیر مادر به کودک می رسد و از مشکلات گوارشی و سوi هاضمه جلوگیری می کند. می توانید با مصرف 2-3 فنجان چای رازیانه در روز بدون قند ، مقدار شیر را افزایش دهید.

3- هویج

هویج حاوی فیتواستروژن است ، یک ماده شیمیایی گیاهی که با پشتیبانی از رشد سالم بافت پستان و تشکیل شیر مانند استروژن عمل می کند. فیتواستروژن تولید شیر را افزایش می دهد. هورمون استروژن باعث بهبود مجاری شیر در بافت پستان می شود. هویج حاوی مقادیر بسیار بالایی از بتا کاروتن است. کاروتن بتا در هویج به ویتامین A در بدن تبدیل می شود. ویتامین A همچنین نقش مهمی در رشد نوزادان دارد. حتماً روزانه 1 عدد هویج به سالادها اضافه کنید.

4- محصولات لبنی

شیر در تغذیه مادران جایگاه بسیار مهمی دارد. نوشیدن شیر نسبت شیر ​​مادر را افزایش می دهد.

کلسیم موجود در شیر از طریق شیردهی از کودک به مادر منتقل می شود و بنابراین رشد استخوان کودک را تحت تأثیر قرار می دهد. حداقل دو لیوان محصولات لبنی مانند شیر ، ماست و پنیر در روز مصرف کنید.

5- پروتئین

پروتئین در تغذیه مادران شیرده از اهمیت زیادی برخوردار است. منابع پروتئین حیوانی گوشت ، ماهی و تخم مرغ است ، در حالی که منابع پروتئین گیاهی غذاهایی مانند لوبیا ، نخود و لوبیای کلیه است. هر روز 1 عدد تخم مرغ و 1 قسمت وعده غذایی سبزیجات همراه با گوشت یا حبوبات باید مصرف شود. برای افزایش استفاده از پروتئین در بدن ، باید آن را همراه با سالاد سرشار از ویتامین C مصرف کنید.

6- جو دوسر

جو دو سر حاوی فیبر زیادی است و حتی فقط یک فنجان جو دوسر می تواند اکثر فیبرهای مورد نیاز بدن را تأمین کند. جو دوسر منبع خوبی از آهن است و با اثر آرام بخشی باعث ترشح هورمون اکسی توسین می شود که به شیر اجازه می دهد از مجاری پستان حرکت کند. به همین دلیل ، ترشح شیر ​​از طریق کانال ها سرعت می گیرد. می توانید صبحانه خود را با جو دو سر غنی کنید ، یا آن را با شیر مصرف کنید.

شرایط روانی خانواده های دارای فرزند معلول

در روند طبیعی زندگی ، ازدواج و فرزندآوری از جمله موارد مهم زندگی است که افراد را خوشحال می کند. در کل خانواده ها ، حوادث و دوره های استرس زای خاصی وجود دارد که به سیستم خانواده یا هر یک از اعضای خانواده مراحل خاصی از رشد بستگی دارد. مشارکت کودک در خانواده یکی از مهمترین دوره های گذار در زندگی خانواده است. این روند که با تصمیم گیری برای آوردن فرزند به خانواده آغاز می شود ، نیاز به سازماندهی مجدد نقش در خانواده ، ایجاد روال های جدید و سازگاری با تغییرات در بسیاری از زمینه های دیگر دارد. تکمیل خانواده بودن اغلب داشتن فرزند است. همسران به دلایل مختلف مانند گاهی محصول ازدواج خود و گاه پایداری خانواده می خواهند صاحب فرزند شوند. زوجین با ایده کودکان رویای این موضوع را شروع می کنند. آنها این خواب ها را بر اساس کودکان "کامل" ، "سالم" و "عادی" بنا می کنند. همسران وقتی بچه دار می شوند وارد مرحله جدیدی از چرخه زندگی خانواده می شوند و این یک وضعیت استرس زای اضافی است. همسران همچنین با داشتن فرزند مسئولیت والدین را بر عهده می گیرند. بچه دار شدن بر سبک زندگی زوجین ، روابط زناشویی ، موقعیت اعضای خانواده و در نتیجه زندگی فردی آنها تأثیر می گذارد و منجر به استرس والدین می شود. بنابراین ، تولد کودک آغاز یک نقطه عطف جدید در زندگی خانواده است. نقش های جدیدی را به عهده والدین می گذارد و آنها را ملزم می کند که برنامه های معمول خود را تغییر دهند. وی اظهار داشت که تولد کودک نیاز به سازگاری با بسیاری از تغییرات ، مشکلات و زندگی جدید در خانواده دارد. مراحل رشد خانواده نیز باید به موازات مراحل رشد کودک در نظر گرفته شود. با این حال ، تولد و رشد کودکان با ویژگی های مختلف باعث تغییرات مختلف در خانواده ها می شود. بسیاری از خانواده ها برای تاجگذاری در ازدواج خود می خواهند صاحب فرزند شوند. دریافت اخبار بارداری توسط مادر عاملی است که خانواده را خوشحال می کند. در این دوره ، مادر این رویا را ایجاد می کند که کودک در ذهن او متولد شود. در این خواب ، مادر با تأثیرپذیری از انتظارات از خود ، همسر ، بستگان ، محیط نزدیک و زندگی اجتماعی ، درک کاملی از کودک را ایجاد می کند. از طرف دیگر ، ممکن است این نگرانی وجود داشته باشد که انتظارات محقق نشود ، اما خانواده نمی خواهد این احتمال را در نظر بگیرد. با پی بردن به پیوستن نوزاد جدید به خانواده ، اولین پایه های روابط خواهر و برادر قبل از تولد کودک در رحم ریخته می شود. در این حالت ، نگرش والدین و آمادگی فرزند اول در مورد آینده خواهر یا برادر جدید از نظر اولین واکنش آنها نسبت به خواهر و برادرشان مهم است. با این حال ، اولین واکنش می تواند از شادی به خشم بعد از هفته اول تبدیل شود. میزان و میزان آمادگی لازم به شخصیت ، سن و شرایط خانوادگی کودک بستگی دارد. حتی اگر آمادگی وجود نداشته باشد ، کودکان از طریق مکالمات ، تغییرات و نوزادان اطراف خود متوجه وضعیت در خانه می شوند و ممکن است اضطراب را تجربه کنند زیرا نمی توانند این تغییرات را درک کنند. روند انتظار کودک برای هر خانواده دوره ای است که در آن رویاهایی درباره آن کودک ساخته می شود و به طور کلی امکان معلولیت کودک در نظر گرفته نمی شود. تمام آماده سازی ها برای یک کودک عادی در نظر گرفته شده است. درک اینکه کودک دارای معلولیت است باعث می شود بسیاری از خانواده ها احساسات پیچیده ای را تجربه کنند. یادگیری اینکه کودک دارای معلولیت است ، صرف نظر از میزان معلولیت ، یک رویداد بسیار استرس زا است. تولد یک کودک معلول احساسات و اضطراب های شدیدی همراه با از بین بردن همه انتظارات مثبت و رویاهای خانواده به همراه دارد. تولد کودک معلول در خانواده وضعیتی است که بر زندگی ، احساسات ، افکار و رفتار اعضا تأثیر منفی می گذارد. با تولد یک کودک معلول ، تعدادی تغییر در زندگی خانوادگی مشاهده می شود. بعد از تولد ، والدین نمی دانند چه کاری باید انجام دهند ، کجا باید بروند ، به چه کسی باید بگویند ، چه چیزی را بپرسند و دچار سردرگمی شوند. آنها با سوالاتی روبرو هستند که مانع در هر زمان ، در هرجای جامعه چیست. در این حالت ، والدین باید در صورت وجود ، اطلاعات و توضیحاتی را درباره فرزندان غیر معلول ، بزرگان خانواده ، دوستان نزدیک و همسایگان خود ارائه دهند. زیرا اشتراک با افرادی که با آنها در تعامل مداوم هستند ، باعث آرامش والدین و اعتماد آنها خواهد شد. ناتوانی کودک ، نحوه توضیح او برای اولین بار به خانواده و اطلاعات ارائه شده در توانایی خانواده در تجربه خفیف یا شدید این شوک و پذیرش آینده وضعیت کودک نقش مهمی دارد. زیرا پذیرفتن واقعیت کودک معلول ، سازگاری موفقیت آمیز با شرایط و تنظیم مجدد زندگی خود بر اساس این واقعیت برای والدین آسان نیست.

به گفته وولستنبنگر ، سه نوع بحران وجود دارد که توسط خبر اول آشکار شده است. پس از پیوستن کودک عقب مانده ذهنی به خانواده ، وولستنبرگر دریافت که اولین بحران مادران و پدران معلول بودن فرزندان آنها است.که آنها وقتی متوقف می شوند زندگی می کنند. بحران دوم زمانی است که آنها باید در انتظارات خود از کودک معلول تجدید نظر کنند. از سوی دیگر ، بحران سوم بیان می کند که آنها در حالی که با مشکلاتی که هر روز با آن روبرو هستند زندگی می کنند زندگی می کنند. اینها:

بحران نوآوری: مفهوم خانواده از خود نتیجه تحولی است که در مورد خانواده و آینده خانواده پدید می آید. این فقط واکنش به ناتوانی ذهنی نیست. همچنین واکنشی به تغییر شرایط فرد است. بحران تازگی کوتاه مدت است و خانواده پس از پایان شوک اولیه با استرس های دیگری روبرو می شوند.

بحران ارزشهای شخصی: بسیاری از افراد می خواهند به آرمان نژاد و موفقیت برسند. به دلیل ظهور موقعیتی که با این ارزشها ایجاد می شود ، بحرانهای ارزشهای شخصی رخ می دهد.

بحران واقعیت: در این بحران ، نگرانی های مالی ، صلاحیت محدود کودک در داشتن حرفه ، زمان زیادی برای صرف مراقبت از کودک و غیره. بسیاری از حقایق مشخصی که خانواده کودک معلول با آن روبرو می شوند ، آشکار می شود.

به طور کلی ، خانواده ها فرزندان خود را کاری می دانند که افکار ، رویاها و اهداف آنها را تحقق می بخشد. تولد هر کودک باعث تغییراتی در زندگی خانوادگی می شود. بر این اساس ، از آنجا که مراحل رشد خانواده و مراحل رشد کودک به طور موازی ادامه می یابد ، این تغییرات شرایط قابل قبولی در خانواده هستند. با این حال ، مراحل رشد کودکان عقب مانده ذهنی در مقایسه با کودکان سالم و سالم کندتر و گاه بسیار دیر است. داشتن کودک کم توان ذهنی بیش از کودکان سالم در مراحل رشد خانواده تأثیر می گذارد. فشارهای عاطفی که خانواده های دارای نوزاد معلول تجربه کرده اند ، عدم توانایی در کسب اطلاعات کافی در مورد وضعیت کودکان ، دشواری در توضیح وضعیت کودک برای دیگران ، رفتار و مشکلات سلامتی مربوط به ناتوانی در کودک ، الزام به ملاقات با بسیاری متخصصان در زمینه درمان و آموزش ، تلاش برای یافتن آموزش مناسب ، زمان بیشتر نیاز به پول و انرژی و نگرانی در مورد آینده کودک عوامل استرس زای مهم خانواده ها هستند. این استرس باعث می شود والدین نگرشهایی مانند عدم توانایی برقراری ارتباط موثر با فرزندان ، انتظارات غیر واقعی از فرزندان ، تأمین تنها نیازهای جسمی کودک با نادیده گرفتن نیازهای عاطفی کودک و حتی طرد کودک را از خود بروز دهند.

اختلالات زبان و گفتار در کودکان : علل و پیامدها

بسیاری از کودکان با تاخیر موقت در رشد گفتار و زبان روبرو می شوند. بیشتر اوقات درمان می شوند ، اگرچه دیگران در توسعه ارتباطات مشکل اساسی دارند ، اما آنها نیز از این مشکل عبور می کنند. اختلالات ارتباطی شامل اختلالات گفتاری و اختلالات زبانی است. در این مقاله ، ما اطلاعاتی در مورد اختلالات زبان و گفتار در کودکان ارائه خواهیم داد.

"اختلالات گفتاری که در سنین پایین ایجاد می شوند ، می توانند در سنین بعدی به اضطراب گفتاری ، سرگرمی اجتماعی و ترس از مدرسه تبدیل شوند.

اختلالات زبان و گفتار در کودکان

کودکان آماده یادگیری یک زبان هستند ، اما باید زبان یا زبانهایی را که خانواده و محیط آنها استفاده می کنند بیاموزند. یادگیری یک زبان زمان بر است و کودکان در سرعت تسلط بر نقاط عطف رشد زبان و گفتار با یکدیگر تفاوت دارند.

برای کمک به کودکان در یادگیری زبان:

پاسخ به اولین صداها ، خنده های خنده و حرکاتی که کودک می زند.

تکرار گفته های کودک و افزودن آن.

صحبت درباره آنچه کودک می بیند.

پرسیدن سال و گوش دادن به پاسخ.

نگاه کردن یا خواندن کتاب.

قصه گفتن

آواز خواندن و به اشتراک گذاری قافیه ها.

اختلالات زبان و گفتار در کودکان

کاهش شنوایی در بدو تولد یا دیرتر ایجاد می شود. علاوه بر این ، کودکانی که کم شنوایی دارند واژگان باریک تری دارند. آنها همچنین در روابط اجتماعی خود مشکلاتی دارند. آنها در ارتباطات و زبان رسا کمبود دارند.

آنها در تولید اصوات گفتاری دشوار و اشتباه می کنند. به عنوان مثال ، آنها زنبور را خرس می نامند. ممکن است باعث اختلالات مفصلی در ناهنجاریهای ساختاری شود. نیم لب و کام.

اختلالات زبان و گفتار در کودکان

زمانی است که گفتار کودک کندتر از حد انتظار پیش می رود. همچنین واژگان کودک در این مرحله ضعیف هستند. آنها در ساختن جملات مشکلاتی دارند.

اختلال گفتاری ناشی از لکنت در کودکان

نوعی اختلال گفتاری روان است. وضعیتی است که جریان مکالمه با برخی مکث ها قطع می شود.

اختلالات گفتاری از نوع مشخص شده در اوایل شناسایی شده و با رویکرد مناسب برطرف می شوند. بعلاوه ، کودکان با گوش دادن به مکالمات پیرامون خود یاد می گیرند که صحبت کنند. محیط های اجتماعی را برای برقراری ارتباط کودک آماده کنید. ارسال فرزندان در حدود 3 سالگی به مهد کودک از نظر تعامل با همسالان و معاشرت در همان محیط مثبت خواهد بود. و بسیار با آنها ارتباط برقرار کنید. وقت بگذارید به سن مسئولیت های مناسب بدهید. کتاب بخوانید تا واژگان آنها رشد کند.

اگر با وجود همه این شرایط مثبت نتیجه نگرفتید ، با یک متخصص تماس بگیرید. زیرا ممکن است در سطح شنوایی دچار نقص شنوایی شوند که شما متوجه آن نشوید. بعلاوه ، این وضعیت ممکن است اختلالاتی در گفتار وی ایجاد کند. برای سطح شنوایی کودک خود پشتیبانی حرفه ای بگیرید. اختلالات گفتاری را می توان با توجه به درجه و نوع آن معالجه کرد.