سرطان کلیه

 

 

سرطان کلیه چیست؟

 

سرطان کلیه تکثیر و رشد سلولی بدخیم ، کنترل نشده و از سلولهای کلیه نشات می گیرد. کارسینوم سلول کلیوی (RCC) که به عنوان سرطان سلول کلیوی یا آدنوکارسینومای سلول کلیوی نیز شناخته می شود ، شایع ترین نوع سرطان کلیه است. تقریباً از هر 10 سرطان کلیه ، 9 مورد سرطان سلول کلیوی است. به میزان کمتری ، برخی از انواع سرطان کلیه ، که در زیر به آنها خواهیم پرداخت ، ممکن است رخ دهد. کودکان خردسال به احتمال زیاد به نوعی سرطان کلیه به نام تومور ویلمز مبتلا می شوند. اگرچه سرطان های کلیه به طور کلی به عنوان یک تومور در کلیه دیده می شوند ، اما گاهی اوقات می توانند در بیش از یک کانون در یک کلیه یا حتی در هر دو کلیه تومور در چند زیر نوع وجود دارد؟ دانستن این زیرگروه سرطان می تواند عاملی در تصمیم گیری برای درمان باشد و همچنین در تعیین اینکه آیا سرطان توسط یک سندرم ژنتیکی ارثی ایجاد شده است نیز کمک می کند یا خیر. سرطان های کلیه حدود 2٪ از کل سرطان های دیده شده در بدن را تشکیل می دهند. با گذشت زمان میزان بروز افزایش می یابد و تصور می شود که این امر هم به دلیل افزایش میزان پیشرفت سرطان های کلیه و هم با تکثیر و دسترسی آسانتر ابزارهای تشخیصی (توموگرافی و سونوگرافی) باشد. سرطان کلیه در مردان 2-3 برابر بیشتر از زنان است و بیشتر در گروه سنی 60-70 سال دیده می شود.

 

طبقه بندی سرطان کلیه

 

1- کارسینوم سلول کلیوی سلول شفاف: متداول ترین زیر نوع سرطان سلول های کلیوی است که تقریباً یک درصد از سرطان های کلیه را تشکیل می دهد (70-75٪). هنگامی که در آزمایشگاه مشاهده می شود ، سلول هایی که سرطان سلول شفاف ایجاد می کنند بسیار کم رنگ یا شفاف به نظر می رسند.

 

2-سرطان سلول کلیه پاپیلاری: دومین زیر گروه شایع سرطان های کلیه است - تقریباً 10-14٪ در این زیرگروه است. همچنین به عنوان سرطانهای کروموفیل شناخته می شود. این سرطان ها در بعضی از تومورها ، اگر نگوییم بیشتر ، تومورهایی برجستگی های انگشت مانند کوچکی (به نام پاپیل) ایجاد می کنند. برخی از پزشکان این سرطان ها را کروموفیل می نامند زیرا سلول ها با رنگهای خاصی رنگ آمیزی شده و با مشاهده در زیر میکروسکوپ صورتی رنگ به نظر می رسند که در آنها به زیر گروه های نوع 1 و 2 تقسیم می شوند.

 

 

 

3-سرطان سلول کلیوی کروموفوب: این زیرگروه تقریباً 5٪ از کل سرطان های کلیه را تشکیل می دهد. سلول های این سرطان ها مانند سلول های شفاف کمرنگ هستند ، اما بسیار بزرگتر هستند و در زیر میکروسکوپ بسیار دقیق مشاهده می شوند. در زنان بیشتر دیده می شود ، کمی بهتر از انواع دیگر تماشا می کنند.

 

 

 

4-انواع نادر سرطان سلول کلیه: این زیرگروه ها بسیار نادر هستند و هر کدام کمتر از 1٪ سرطان های کلیه را تشکیل می دهند: سرطان مجرای جمع کننده ، سرطان کلیه کیستیک چند چشمی ، کارسینوم مدولار ، سرطان سلول لوله ای و اسپیندل موکوس ، کارسینوم سلول کلیوی مربوط به نوروبلاستوما سرطان. این پیش بینی ها بسیار بد خو و بد هستند

 

 

 

5-کارسینوم سلول کلیوی طبقه بندی نشده: اگرچه بسیار نادر است اما به این دلیل طبقه بندی نمی شود که در هیچ یک از دسته های دیگر متناسب نباشد یا به دلیل وجود بیش از یک نوع سلول سرطانی.

 

 

 

6-انواع سرطان کلیه در سلول های غیر کلیوی: انواع دیگر سرطان کلیه شامل کارسینومای سلول اپیتلیال انتقالی (یوروتلیال) ، تومورهای ویلمز و سارکوم کلیه است.

 

 

 

کارسینوم سلول اپیتلیال انتقالی: این کارسینوم سلول اپیتلیال انتقالی است که به آن کارسینومای یوروتلیال نیز می گویند ، 5-10٪ سرطان های کلیه را تشکیل می دهد. اینها سرطان های کلیه واقعی نیستند ، اما سرطان هایی هستند که از لگن کلیه (لگن) و حالب (کانال کلیه) منشا می گیرند و مانند سرطان مثانه درمان می شوند. تومورهای لگن ، کلیه و حالب تحت عنوان دیگری مورد بررسی قرار می گیرند.

 

 

 

تومور ویلمز (نفروبلاستوما): تومورهای ویلمز تقریباً همیشه در کودکان مشاهده می شوند. این نوع سرطان در بزرگسالان بسیار نادر است. این نوع سرطان به طور گسترده تر تحت عنوان تومورهای کودکی توصیف می شود.

 

 

 

سارکوم کلیه: سارکوم کلیه نوعی سرطان کلیوی نادر است که از رگهای خونی یا بافت همبند کلیه شروع می شود. آنها کمتر از 1٪ از کل سرطان های کلیه را تشکیل می دهند.

 

 

 

تومورهای خوش خیم کلیه (غیر سرطانی)

 

برخی از تومورهای کلیه خوش خیم هستند (سرطان نیستند). این بدان معناست که آنها به سایر قسمتهای بدن متاستاز نمی دهند (گسترش نمی یابند) ، اما هنوز هم می توانند رشد کرده و مشکلاتی را ایجاد کنند. از روش های درمانی که برای سرطان های کلیه نیز استفاده می شود مانند تومورهای خوش خیم کلیه ، جراحی یا فرکانس رادیویی می توان استفاده کرد. انتخاب روش درمانی به عوامل زیادی بستگی دارد ، از جمله اندازه تومور و در صورت ایجاد علائم ، تعداد تومورها ، خواه تومورها در کلیه ها باشند و هم سلامت کلی فرد.

 

 

 

2-آنژیومیولیپوما: آنژیومیولیپوما شایع ترین تومور خوش خیم کلیه است. این موارد بیشتر در خانم ها دیده می شود. این بیماری می تواند به صورت پراکنده یا در افراد مبتلا به سل سل ، یک بیماری ژنتیکی که قلب ، چشم ، مغز ، ریه ها و پوست را نیز تحت تأثیر قرار می دهد ، ایجاد شود. عروق ، عضلات صاف و چربی). اگر علائمی ایجاد نکنند ، معمولاً می توان آنها را از نزدیک کنترل کرد. اگر آنها شروع به ایجاد مشکلاتی (مانند درد یا خونریزی) کنند ، ممکن است نیاز به درمان داشته باشند.

 

 

 

2-Oncocytoma: Oncocytomas تومورهای خوش خیم کلیه است که غیر معمول است و گاهی اوقات می تواند بسیار بزرگ شود. این موارد بیشتر در مردان دیده می شود و به طور معمول به اندام های دیگر گسترش نمی یابد ، بنابراین جراحی معمولاً آنها را درمان می کند. در موارد نادر ، آنها می توانند سرطانی شوند.

 

 

 

 

علل و عوامل خطر سرطان کلیه

 

 

 

برخی از سرطان های کلیه ژنتیکی و ارثی هستند (دارای ویژگی های خانوادگی هستند. شناخته شده است که سرطان کلیه باعث ایجاد تغییراتی (جهش) در DNA برخی سلول های کلیه برای شروع سرطان می شود و موثرترین دلیل آن هیپوکسی است ، به عبارت دیگر نه قادر به خونریزی خوب و اکسیژن کافی نیست. به عنوان مثال ، حذف در بازوی p کروموزوم 3) باعث رشد و تقسیم سریع سلول ها می شود. برخی از سلول ها می توانند در نقاط دوردست بدن متاستاز کنند فاکتور خطر هر چیزی است که احتمال ابتلا به شما را افزایش می دهد یک بیماری مانند سرطان. سرطان های مختلف عوامل خطر مختلفی دارند. عواملی مانند سن شما یا سابقه خانوادگی و ژنتیک قابل تغییر نیستند برخی از عوامل خطر تغییرناپذیر و غیرقابل تغییر برای سرطان کلیه وجود دارد.

 

 

 

 

اینها:

 

 

 

1-پیری: با افزایش سن خطر ابتلا به سرطان کلیه افزایش می یابد.

 

2-سیگار کشیدن: خطر ابتلا به سرطان کلیه در افراد سیگاری بیشتر از افراد غیر سیگاری است. پس از ترک سیگار ، این خطر نسبتاً کاهش می یابد.

 

3-چاقی و سو تغذیه: افراد چاق بیشتر از افرادی که تصور می شود وزن آنها سالم است خطر سرطان کلیه دارند.

 

4- فشار خون بالا (فشار خون بالا): فشار خون بالا خطر ابتلا به سرطان کلیه را افزایش می دهد.

 

5-درمان نارسایی کلیه: افرادی که برای درمان نارسایی مزمن کلیه دیالیز طولانی مدت می کنند ، بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان کلیه هستند.

 

6-خطرات محل کار: بسیاری از مطالعات نشان داده اند که قرار گرفتن در معرض برخی مواد مانند تری کلرواتیلن در محل کار خطر ابتلا به سرطان کلیه را افزایش می دهد.

 

7-نژاد و جنسیت: در نژاد سیاه بیشتر است و سرطان کلیه در مردان 2-3 برابر بیشتر از زنان است.

 

8-برخی از سندرم های ژنتیکی ارثی: افرادی که با سندرم های ارثی خاصی متولد می شوند ، مانند بیماری فون هیپل-لیندو (حذف ژن VHL-3p) ، سندرم پیرت هاگ-دوب ، کمپلکس اسکلروزس توبروس ، سرطان سلول کلیوی پاپیلار ارثی یا سرطان کلیه مانند افراد مبتلا به سرطان کلیه در خانواده ممکن است افزایش یابد.

 

9-سابقه خانوادگی سرطان کلیه. اگر اعضای نزدیک خانواده به این بیماری مبتلا باشند ، خطر سرطان کلیه بیشتر است.

 

 

 

آیا می توان از سرطان کلیه در امان بود؟

 

گذشته از عوامل خطر غیرقابل تغییر مانند ژنتیک و استعداد خانوادگی ، نژاد و پیری ، در اینجا چند پیشنهاد وجود دارد که می تواند به شما در کاهش خطر ابتلا به سرطان کلیه کمک کند:

 

 

 

1-نباید از سیگار و محصولات تنباکو استفاده کنید: اگر سیگار می کشید ، آن را ترک کنید. گزینه های ترک بسیاری وجود دارد ، از جمله برنامه های پشتیبانی ، داروها و محصولات جایگزین نیکوتین. به پزشک خود بگویید می خواهید این کار را ترک کنید و گزینه های خود را با هم بحث کنید.

 

2- مبارزه با چاقی: وزن سالم خود را حفظ کنید. سعی کنید وزن سالم خود را حفظ کنید. اگر اضافه وزن یا چاقی دارید ، تعداد کالری مصرفی خود را هر روز کاهش دهید و سعی کنید در بیشتر روزهای هفته از نظر جسمی تحرک داشته باشید.

 

3-کنترل فشار خون: فشار خون بالا را کنترل کنید. اگر فشار خون دارید ، می توانید در مورد گزینه های کاهش تعداد بحث کنید. اقدامات سبک زندگی مانند ورزش ، کاهش وزن و تغییر در رژیم غذایی می تواند به شما کمک کند. برخی بیماران ممکن است برای کاهش فشار خون به دارو نیاز داشته باشند.

 

4-مواجهه شغلی: اجتناب از قرار گرفتن در معرض مواد مضر مانند تری کلرواتیلن در محل کار همچنین می تواند خطر ابتلا به سرطان سلول کلیه را کاهش دهد.

 

 

 

 

 

علائم سرطان کلیه

 

 

 

سرطان های اولیه کلیه معمولاً هیچ علائم و نشانه ای ایجاد نمی کنند ، اما تومورهای کلیوی که به حجم بیشتری می رسند ، ممکن است برخی علائم را ایجاد کرده و شکایاتی را ایجاد کنند. این علائم و نشانه ها می تواند ناشی از نوع دیگری از سرطان غیر از سرطان کلیه یا بیماری های دیگر کلیه و مجاری ادراری باشد. به عنوان مثال؛ خونریزی در ادرار اغلب می تواند به دلیل عفونت مثانه یا مجاری ادراری یا سنگ کلیه باشد. هنوز هم ، اگر هرکدام از این علائم را دارید ، توصیه می شود به پزشک مراجعه کنید.

 

 

 

برخی از علائم و نشانه های احتمالی سرطان کلیه عبارتند از:

 

 

 

خون در ادرار (هماچوری)

 

درد پهلو - پهلو درد (درد در ناحیه کلیه)

 

تورم قابل لمس (توده ای) در ناحیه کمر یا شکم

 

خستگی - خستگی

 

از دست دادن اشتها

 

کاهش وزن غیر رژیم غذایی

 

تب که در اثر عفونت ایجاد نشده و از بین نمی رود

 

کم خونی-کم خونی

 

برخی از افراد ممکن است یک بیماری به نام سندرم پارانئوپلاستیک (تب ، کم خونی ، فشار خون بالا ، کاهش توده عضلانی ، کاهش وزن ، تب ، آنزیم های کبدی و تغییرات پلاکت) را نیز تجربه کنند.

 

استخوان درد یا سرفه مداوم ممکن است نشانه گسترش سرطان به سایر نقاط بدن باشد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تشخیص

 

 

 

تقریباً دو سوم () سرطان های کلیه زود تشخیص داده می شوند ، کاملاً محدود به کلیه است و 1/3 در شرایطی گسترش یافته و متاستاز می شود. برای تشخیص ، جدا از سابقه و معاینه فیزیکی بیمار ، از برخی روشهای تصویربرداری (هم برای تشخیص و هم برای بررسی متاستاز) استفاده می شود.

 

 

 

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی: اگر علائم یا شکایتی دارید که نشان می دهد سرطان کلیه دارید ، پزشک کل سابقه پزشکی شما را مورد سوال قرار می دهد تا عوامل خطر را بررسی کرده و درباره شکایات شما اطلاعات بیشتری کسب کند. هنگامی که معاینه جسمی شکم (شکم) شما را بررسی می کند ، ممکن است یک توده غیرطبیعی (توده) احساس شود. اگر علائم یا نتایج یک معاینه فیزیکی نشان دهد که شما ممکن است به سرطان کلیه مبتلا باشید ، آزمایشات بیشتری انجام می شود. اینها معمولاً شامل آزمایشهای آزمایشگاهی ، آزمایشهای تصویربرداری یا بیوپسی کلیه است.

 

 

 

آزمایش خون: آزمایش های آزمایشگاهی اغلب نمی توانند به طور دقیق نشان دهند که آیا سرطان کلیه است ، اما آنها می توانند اولین سرنخی را برای احتمال بروز مشکل کلیوی ارائه دهند و این آزمایشات برای درک سلامت کلی فرد و کمک به تعیین سرطان به سرطان انجام می شود. مناطق دیگر. افراد مبتلا به سرطان کلیه معمولاً در شمارش کامل خون غیرطبیعی هستند و کم خونی ناشی از خونریزی شایعتر است. به ندرت ممکن است مقدار زیادی خون (به نام پلی سیتمی) در فرد تشخیص داده شود ، زیرا سلول های سرطانی کلیه هورمونی (اریتروپویتین) تولید می کنند که باعث می شود مغز استخوان سلول های قرمز بیشتری تولید کند. در سایر آزمایشات خون ، ممکن است آنزیم های کبد به دلیل سندرم نئوپلاستیک افزایش یابد و آزمایشاتی مانند اوره کراتینین که اندازه گیری کلسیم در خون و عملکرد کلیه را نشان می دهد کاملاً لازم است.

 

 

 

آزمایش ادرار: خونریزی میکروسکوپی که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده نیست ، در ادرار قابل تشخیص است. تقریباً نیمی از بیماران مبتلا به سرطان سلول کلیوی سلولهای خونی در ادرار دارند. اگر بیمار مبتلا به سرطان اپیتلیال انتقالی (در لگن کلیه ، حالب یا مثانه) باشد ، با آزمایش خاصی از نمونه ادرار (به نام سیتولوژی ادرار) می توان سرطان واقعی را تشخیص داد سلول در ادرار.

 

 

 

اسکن توموگرافی رایانه ای: سی تی اسکن برای بدست آوردن تصاویر مقطعی دقیق از بدن شما درخواست می شود. این می تواند اطلاعات دقیق در مورد اندازه ، شکل و محل تومور را ارائه دهد. همچنین در بررسی اینکه سرطان به غدد لنفاوی مجاور یا اندامها و بافتهای غیر از کلیه سرایت کرده است نیز مفید است. در صورت نیاز به نمونه برداری از کلیه ، می توان نمونه برداری از توده را تحت هدایت توموگرافی برای تشخیص سرطان انجام داد.

 

 

 

اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): توصیه می شود توموگرافی در سرطان کلیه به دلیل آلرژی انجام نشود یا یافته های توموگرافی با جزئیات بیشتری بررسی شود. همچنین برای تعیین مرحله سرطان و بررسی متاستازها استفاده می شود.

 

 

 

سونوگرافی: سونوگرافی یکی از اصلی ترین ابزارهایی است که در تشخیص سرطان کلیه مورد استفاده قرار می گیرد. H بسیاری از موارد در معاینات معمول سونوگرافی بدون هیچ علامتی تشخیص داده می شوند. توده دیده شده در کلیه ، کیستیک یا جامد بودن آن را نشان می دهد (تومورهای کلیه به احتمال زیاد جامد هستند). مدل های مختلف سونوگرافی نیز می توانند به او کمک کنند تفاوت بین برخی انواع تومورهای خوش خیم و بدخیم کلیه را درک کند.

 

 

 

آنژیوگرافی: آنژیوگرافی نوعی آزمایش اشعه ایکس است که رگهای خونی کلیه را نشان می دهد. این آزمایش می تواند به برنامه ریزی جراحی برای برخی از بیماران کمک کند. امروزه آنژیوگرافی به جای بخشی از آزمایش اشعه ایکس به عنوان بخشی از CT یا MRI انجام می شود.

 

 

 

اشعه ایکس قفسه سینه: به محض تشخیص سرطان کلیه ، ممکن است عکسبرداری با اشعه ایکس انجام شود تا مشخص شود آیا سرطان به ریه ها گسترش یافته است یا خیر. بیشتر اوقات ، توموگرافی قفسه سینه را می توان انجام داد زیرا می تواند مناطق غیر طبیعی را بهتر ببیند.

 

 

 

اسکن استخوان: اسکن استخوان می تواند نشان دهد که آیا سرطان به استخوان های شما گسترش یافته است یا خیر. مقدار کمی ماده رادیواکتیو سطح پایین به خون تزریق می شود و عمدتا در مناطق غیر طبیعی استخوان جمع می شود. اگر دلیلی وجود داشته باشد که فکر کنید سرطان ممکن است به استخوان ها گسترش یافته باشد ، مانند درد استخوان یا نتایج آزمایش خون که نشان می دهد سطح کلسیم افزایش یافته است ، می توان این کار را انجام داد.

 

 

 

 

 

 

 

نمونه برداری از کلیه: برخلاف اکثر انواع دیگر سرطان ، برای تشخیص تومورهای کلیه به سختی نمونه برداری لازم نیست. روش های تصویربرداری می توانند اطلاعات کافی برای جراحی را فراهم کنند. تشخیص دقیق ، مرحله و درجه بندی در معاینه پاتولوژیک قسمت بعد از عمل نشان داده می شود. با این وجود ، اگر اطلاعات بدست آمده از روش های تصویربرداری برای تشخیص سرطان کلیه مشکوک یا ناکافی باشد ، می توان از منطقه ای که تصور می شود سرطان وجود دارد ، یک نمونه بافت کوچک گرفته شود. یا ، در مواردی که تصور می شود سرطان کلیه به مناطق دیگر گسترش یافته است ، می توان به جای کلیه ، از ناحیه متاستاتیک نمونه برداری انجام داد. یا برای جراحی و درمان در نظر گرفته نشده است بیوپسی همچنین می تواند برای تأیید سرطان در تومورهای کوچک یا در نظر گرفتن سایر روشهای کم تهاجم (رادیوفرکانسی و سرما درمانی) انجام شود. دو نوع نمونه برداری از کلیه وجود دارد که می توان ترجیح داد: آسپیراسیون با سوزن ریز (FNAB) و نمونه برداری با سوزن. تصمیم گرفته می شود با توجه به شرایط توده ، از کدام نوع روش بیوپسی استفاده شود. با بی حسی موضعی و تحت هدایت توموگرافی یا سونوگرافی انجام می شود.

 

 

 

سیستم درجه بندی: ارزیابی میزان پرخاشگری سلولهای تومور در معاینه پاتولوژیک نمونه برداری یا مواد جراحی است.

 

صحنه سازی سرطان های کلیه

 

پس از تشخیص سرطان کلیه ، باید بررسی کرد که آیا بیماری گسترش یافته و تا چه حد گسترش یافته است. این فرآیند مرحله بندی نامیده می شود و مرحله سرطان طبقه بندی است که نشان می دهد تا چه اندازه در بدن گسترش یافته است. این مرحله از سرطان هنگام صحبت در مورد چگونگی درمان سرطان ، پروتکل مربوطه و چگونگی پیشرفت سرطان و آمار بقای بیمار مورد استفاده قرار می گیرد. مراحل سرطان کلیه از I (1) تا IV (4) است. به طور معمول ، هرچه تعداد کمتر باشد ، سرطان کمتر گسترش می یابد. مرحله IV یعنی سرطان گسترش بیشتری یافته است.

 

 

 

مراحل چگونه تعیین می شود ؟: رایج ترین سیستم مرحله بندی سرطان کلیه ، سیستم TNM کمیته مشترک سرطان آمریکا (AJCC) است.

 

 

 

سیستم TNM بر اساس 3 اطلاعات اساسی است:

 

 

 

1-اندازه و اندازه تومور اصلی (T): اندازه تومور چقدر است؟ چقدر به مناطق همسایه رشد کرده است؟

 

2-گسترش به غدد لنفاوی مجاور (N): آیا سرطان به غدد لنفاوی مجاور گسترش یافته است؟

 

3-گسترش به مناطق دوردست (متاستاز) (M): آیا سرطان به اندام های دیگر مانند استخوان ها ، مغز یا ریه ها سرایت کرده است؟

 

 

 

 

مرحله بندی بالینی سرطان کلیه با توجه به نتایج معاینه فیزیکی ، بیوپسی و آزمایشات تصویربرداری انجام می شود و اگر نتایج معاینه پاتولوژیک در مرحله بندی بعد از جراحی گنجانده شود ، به آن مرحله آسیب شناسی یا مرحله جراحی می گویند.

 

 

 

 

بر این اساس ، مرحله بندی سرطان کلیه:

 

 

 

اندازه تومور

 

 

 

T1: بزرگترین تومور <7 سانتی متر یا کوچکتر ، محدود به کلیه

 

      T1a: تومور <4 سانتی متر یا کمتر

 

      T1b: تومور> 4 سانتی متر اما <7 سانتی متر

 

 

 

T2: بزرگترین تومور بزرگتر از 7 سانتی متر به کلیه محدود می شود.

 

      T2a: تومور> 7 سانتی متر اما <10 سانتی متر

 

      T2b: تومورهای> 10 سانتی متر ، محدود به کلیه

 

 

 

T3: تومور به عروق اصلی یا بافتهای اطراف نفس گسترش می یابد ، اما غده فوق کلیوی یک طرفه

 

       به غده و فراتر از فاشیای Gerota نمی رود.

 

       T3a: تومور تا حد زیادی داخل ورید کلیه یا شاخه های سگمنتال (عضلانی) است

 

       گسترش می یابد ، یا تومور به چربی سینوس اطراف کلیه و / یا کلیه (چربی اطراف لگن) حمله می کند

 

       اما فراتر از جذابیت Gerota نمی رود.

 

       T3b: تومور به طور قابل توجهی به ورید حفره زیر دیافراگم گسترش می یابد

 

       T3c: تومور به طور قابل توجهی به ورید اجوف بالای دیافراگم یا

 

        به دیوار کاوا حمله می کند

 

 

 

T4: تومور فراتر از فاشیای Gerota گسترش می یابد (همان طرف - از جمله گسترش به غده فوق کلیه از کنار تومور)

 

 

 

 

N - گره های لنفاوی منطقه ای ،

 

 

 

N0: بدون متاستاز غدد لنفاوی منطقه ای است

 

 

 

N1: متاستاز در غدد لنفاوی منطقه ای

 

 

 

 

 

M - متاستاز از راه دور

 

 

 

M0: بدون متاستاز از راه دور است

 

 

 

M1: متاستاز از راه دور

 

 

 

مرحله بندی (پاتولوژیک) TNM

 

 

 

مرحله I: T1 ، N0 ، M0

 

 

 

مرحله دوم: T2 ، N0 ، M0

 

 

 

مرحله III: T3 ، N0 ، M0 یا T1 ، T2 ، T3 + N1 ، M0

 

 

 

مرحله چهارم: T4 ، هر N ، M0 یا هر T ، هر N + M1

 

 

چگونه بیماری پیشرفت می کند مرتبط با پیش آگهی داده ها

 

مرحله سرطان البته در تعیین روند بیماری و پیش بینی آماری طول عمر مورد انتظار بسیار مهم است. با این حال ، هنگام تعیین پیش آگهی و درمان افراد مبتلا به کارسینوم سلول کلیوی مرحله IV (متاستاتیک) ، سایر فاکتورها باید در نظر گرفته شوند. دو سیستم معمول استفاده شده معیارهای مرکز سرطان Memorial Sloan Kettering (MSKCC) و معیارهای کنسرسیوم بین المللی کارسینومای سلول های کلیوی متاستاتیک (IMDC) است. این دو سیستم در صورت ترکیب ، از 5 یا 6 عامل استفاده می کنند که افراد را در گروه های کم خطر ، متوسط ​​و پر خطر قرار می دهد.

 

سیستم MSKCC شامل موارد زیر است:

 

 

 

سطح بالای لاکتات دهیدروژناز خون (LDH)

 

سطح کلسیم خون بالا

 

اندازه گیری کم خونی

 

کمتر از یک سال از تشخیص تا نیاز به درمان سیستمیک (درمان هدفمند ، ایمونوتراپی یا شیمی درمانی)

 

وضعیت عملکرد ضعیف (معیاری از توانایی فرد برای انجام فعالیتهای عادی روزمره)

 

 

 

سیستم IMDC شامل موارد زیر است:

 

 

 

تعداد بالای گلبول های سفید خون (نوتروفیل ها)

 

تعداد سلولهای پلاکت بالا

 

سطح کلسیم خون بالا

 

کم خونی

 

کمتر از یک سال از تشخیص تا نیاز به درمان سیستمیک (درمان هدفمند ، ایمونوتراپی یا شیمی درمانی)

 

وضعیت عملکرد ضعیف (معیاری از توانایی فرد برای انجام فعالیتهای عادی روزمره)

 

 

 

بیماران با توجه به وجود یا درجه این عوامل گروه بندی می شوند: اگر هیچ یک از عوامل فوق وجود نداشته باشد ، کم خطر محسوب می شوند و پیش آگهی خوبی دارند. . داشتن 1 یا 2 عامل خطر متوسط ​​محسوب می شود و پیش آگهی متوسطی دارد. داشتن 3 یا بیشتر از این عوامل نشانگر خطر زیاد ، پیش آگهی ضعیف و احتمال کمتری برای بهره مندی از برخی روش های درمانی است.

 

 

 

 

 

برای سرطان های کلیه ، این تخمین در مراحل محلی ، منطقه ای و دور سرطان دسته بندی می شود.

 

 

 

موضعی: هیچ نشانه ای از گسترش سرطان به خارج از کلیه وجود ندارد.

 

منطقه ای: سرطان در خارج از کلیه به ساختارهای مجاور یا غدد لنفاوی گسترش یافته است.

 

دور: شامل سرطان هایی است که به قسمت های دوردست بدن مانند ریه ها ، مغز یا استخوان ها سرایت کرده اند.

 

 

 

نرخ زنده ماندن نسبی 5 ساله برای سرطان کلیه طبق این گروه ها:

 

 

 

 

بیماری موضعی: 93٪

 

گسترش منطقه ای: 70٪

 

متاستاز از راه دور: 13٪

 

ترکیبی ، متوسط ​​زندگی 5 ساله در تمام گروه ها 75٪ است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

درمان سرطان کلیه

 

 

 

دوره های بیماری

 

 

سرطان کلیه مراحل مختلفی دارد و گزینه های درمانی متناسب با آن تعیین می شود. اگر تومور به کلیه محدود شود و گسترش نیافته باشد ، اگر تومور در بافت اطراف خارج از کلیه رشد کرده و به وریدها ، غده فوق کلیه و غدد لنفاوی ، سرطان کلیه به صورت محلی پیشرفته گسترش یافته باشد ، سرطان موضعی کلیه قرار می گیرد. و اگر به غدد لنفاوی دور یا سایر اندام های دور گسترش یافته باشد.

 

جراحی سرطان کلیه

شیمی درمانی و رادیوتراپی برای سرطان کلیه بسیار موثر نیستند ، درمان اصلی جراحی است. گاهی اوقات جراحی به تنهایی اغلب می تواند کافی باشد. بسته به مرحله و محل سرطان و برخی عوامل دیگر ، کلیه کلیه سرطانی و بافتهای اطراف با جراحی برداشته می شود که به آن نفرکتومی رادیکال گفته می شود. علاوه بر این ، در صورت لزوم غده فوق کلیه (اندام کوچکی که بالای هر کلیه قرار دارد) و غدد لنفاوی اطراف را می توان خارج کرد. یا در برخی از بیماران انتخاب شده ، فقط قسمت سرطانی کلیه برداشته می شود که به آن نفرکتومی جزئی یا نفرکتومی جزئی گفته می شود. در بعضی از بیمارانی که سرطان به اندام های دیگر گسترش یافته است ، ممکن است تا حدی از برداشتن کلیه سرطانی با جراحی بهره مند شوند و علائمی مانند درد و خونریزی را کاهش دهند.

 

 

 

نفرکتومی رادیکال

 

 

جراحی نفرکتومی رادیکال باز: در این جراحی ، جراح کلیه کلیه ، غده فوق کلیه فوق یک طرفه ، بخشی از کانال کلیه (حالب) ، غدد لنفاوی اطراف و بافت چربی اطراف کلیه را از بین می برد. اگرچه برداشتن غده فوق کلیوی بخشی از نفرکتومی رادیکال استاندارد است ، اما ممکن است در برخی موارد که سرطان در قسمت پایین کلیه و دور از غده فوق کلیه قرار دارد ، برداشته نشود. اگر تومور از کلیه به ورید کلیه (وریدی که خون آلوده را از کلیه خارج می کند) و به ورید اجوف تحتانی (ورید بزرگی که به قلب خالی می شود) رشد کرده است ، ممکن است لازم باشد قلب برای مدت کوتاهی متوقف شود زمان ، مانند جراحی قلب باز برای برداشتن تومور درون رگ.

 

نفرکتومی لاپاراسکوپی: سوراخ های کوچکی در شکم باز می شود تا کلیه از بین برود و ابزارهای مخصوص طولانی از طریق برش ها وارد می شود. لاپاراسکوپ یک لوله طولانی است که در انتهای آن یک دوربین فیلمبرداری کوچک قرار دارد. این اجازه می دهد تا جراح داخل شکم را ببیند. در عمل انجام شده ، یک برش کوچک در قسمت تحتانی شکم ایجاد می شود تا توده کلیه از بین برود تا توده کلیه برداشته شود.

 

نفرکتومی لاپاروسکوپی با کمک رباتیک: در این روش از یک سیستم رباتیک برای انجام جراحی لاپاراسکوپی از راه دور استفاده می شود. جراح روی تابلویی کمی دورتر از میز عمل نشسته و از آنجا بازوهای رباتیک را کنترل می کند.

 

جراحی حفظ کلیه (نفرکتومی جزئی-جزئی)

 

 

نفرکتومی نسبی باز (جراحی صرفه جویی در نفرون): در نفرکتومی جزئی ، جراح فقط بخشی از کلیه را که حاوی سرطان است بر می دارد و بقیه کلیه را ترک می کند. نفرکتومی جزئی ترجیحی ترین روش درمانی در مراحل اولیه سرطان کلیه است. این روش معمولاً برای از بین بردن تومورهای کوچک منفرد (کمتر از 4 سانتی متر) انجام می شود و گاهی ممکن است برای برداشتن تومورهای بزرگتر (تا 7 سانتی متر) لازم باشد. مطالعات نشان می دهد که نتایج طولانی مدت تقریباً مشابه برداشتن کل کلیه است. بنابراین ، قسمت کلیه باقی مانده عملکرد طبیعی خود را ادامه می دهد.

 

نفرکتومی جزئی اگر تومور در وسط کلیه باشد ، اگر خیلی بزرگ باشد ، اگر بیش از یک تومور در همان کلیه وجود داشته باشد ، یا سرطان به غدد لنفاوی یا اندام های دوردست گسترش یافته باشد ، ترجیح داده نمی شود.

 

برداشتن ناحیه لنفاوی - لنفادنکتومی

گرچه برداشتن گره های لنفاوی منطقه ای در حین جراحی رادیکال نفرکتومی محل بحث است ، اما حداقل از نظر مرحله بندی صحیح بعد از عمل ایده ای به ما می دهد و همچنین اطلاعاتی در مورد تأثیر مثبت آن بر روند / پیش آگهی بیماری وجود دارد. . در صورت بزرگ شدن غدد لنفاوی یا برداشته شدن غدد لنفاوی غیرطبیعی ، در مورد روش های تصویربرداری اتفاق نظر وجود دارد.

برداشتن غده فوق کلیه (آدرنالکتومی)

اگرچه برداشتن غده فوق کلیوی به طور معمول یک قسمت استاندارد نفرکتومی رادیکال است ، اما اگر سرطان در قسمت تحتانی کلیه (به دور از غده فوق کلیه) باشد و آزمایش های تصویربرداری نشان می دهد که غده فوق کلیه تحت تأثیر قرار نگرفته است. ممکن است نیازی به حذف نباشد. درست مانند برداشتن غدد لنفاوی ، این امر به صورت جداگانه تصمیم می گیرد.

 

 

 

حذف متاستازها

 

 

تقریباً سرطان های کلیه هنگام تشخیص برای سایر نقاط بدن (متاستاز) می شوند ، یعنی در گروه بیماری های متاستاتیک هستند. ریه ها ، غدد لنفاوی ، استخوان ها و کبد شایع ترین مکان های انتشار هستند.

 

فرسایش و سایر روشهای درمانی محلی برای سرطان کلیه

 

درمان اصلی و اساسی جراحی حذف سرطان کلیه است. با این حال ، برخی از روش های درمانی دیگر می تواند برای درمان بیماران تومور کلیه که مشکلاتی را دارند که نمی توانند جراحی شوند یا نمی خواهند تحت عمل جراحی قرار بگیرند ، استفاده شود. این رویکردها به طور کلی برای سرطان های کوچک (بزرگتر از 4 سانتی متر) کلیه در نظر گرفته نمی شوند.

 

کرایوتراپی (سرما زدگی): کرایوتراپی به فرآیند انجماد تومور با ابزارهای ویژه برای از بین بردن تومور گفته می شود. یک سوزن توخالی از طریق پوست (از طریق پوست) یا در حین لاپاراسکوپی به داخل تومور وارد می شود. از طریق این کانال ، تومور با گازهای منجمد منجمد شده و یک گلوله یخی تشکیل می دهد که تومور را از بین می برد. برای اطمینان از از بین رفتن تومور بدون آسیب زیاد به بافتهای مجاور ، در طی روش (با سونوگرافی ، CT یا MRI) ، تومور با دقت کنترل می شود یا دمای بافت اندازه گیری می شود. عوارض احتمالی شامل خونریزی و آسیب به کلیه ها یا سایر اندام های مجاور است.

 

 

 

فرسایش فرکانس رادیویی (RFA): فرسایش فرکانس رادیویی روشی است که با استفاده از امواج رادیویی پرانرژی تومور را گرم می کند (فرسایش). یک استنت سوزنی مانند از طریق پوست وارد ناحیه تومور می شود. قرار دادن پروب توسط سونوگرافی یا سی تی اسکن هدایت می شود. پس از قرار گرفتن در محل ، از امواج جریان الکتریکی / فرکانس رادیویی برای از بین بردن تومور با حرارت دادن آن از نوک پروب استفاده می شود. به طور کلی روشی است که نیازی به بستری شدن در بیمارستان ندارد و با بی حسی موضعی انجام می شود. عوارض عمده نادر است ، اما ممکن است خونریزی و آسیب به کلیه ها یا سایر اندام های اطراف وجود داشته باشد.

 

 

پایش فعال برای سرطان کلیه

برخی از تومورهای کوچک کلیه خوش خیم هستند و رشد آنها بسیار کند است. برای برخی از بیماران مبتلا به این تومورهای کوچک کلیه (کوچکتر از 4 سانتی متر) ، ممکن است یک گزینه باشد که در ابتدا درمان نکنند و با دقت تماشا کنند تا ببینند آیا تومور در حال رشد است. پیگیری هر 3 تا 6 ماه با آزمایش های تصویربرداری (سونوگرافی ، سی تی اسکن یا MRI) انجام می شود. اگر به سرعت رشد کند یا بزرگتر از 4 سانتی متر باشد ، تومور با جراحی برداشته می شود یا در غیر این صورت (با کرایوتراپی یا RFA) درمان می شود. تماشای دقیق تومور برای مدتی به آنها کمک می کند تا تصمیم بگیرند کدام تومورها در آینده بیشتر سرطانی می شوند. گاهی اوقات می توان قبل از تصمیم گیری برای کنترل تومور ، نمونه برداری انجام داد تا ببینیم آیا تومور واقعاً سرطانی است یا خیر.

 

 

 

 

پرتودرمانی برای سرطان کلیه

 

 

 اگر بیمار به اندازه کافی سالم نباشد و تحت عمل جراحی قرار گیرد یا فقط یک کلیه داشته باشد ، می توان از رادیوتراپی-پرتودرمانی برای سرطان کلیه استفاده کرد. از پرتودرمانی می توان در کلیه سرطانی و یا در مناطق متاستاز استفاده کرد. علاوه بر این ، پرتودرمانی. می تواند برای تسکین نسبتاً علائم سرطان مانند درد مرتبط با تومور ، خونریزی یا تسکین مشکلات ناشی از شیوع سرطان (به ویژه به استخوان ها یا مغز) استفاده شود. تغییرات پوستی (شبیه آفتاب سوختگی) و ریزش مو در مناطقی که تابش از طریق پوست عبور می کند ، حالت تهوع ، اسهال یا خستگی.

 

 

 

آمبولیزاسیون رگ کلیه

 

 

آمبولیزاسیون در بیماران منتخب به عنوان گزینه درمانی برای سرطان کلیه به صورت موضعی پیشرفته توصیه می شود. اگر بیمار برای جراحی نامناسب باشد و باعث خونریزی و درد شود ، ممکن است آمبولیزاسیون شریان کلیه را توصیه کند. این روش درمانی فقط در مواردی توصیه می شود که جراحی امکان پذیر نباشد و یا در معرض خطر بالایی باشد. ناحیه اینگوینال از طریق ورید با یک کاتتر کوچک وارد می شود ، رگهای اطراف کلیه رسیده و این رگ ها با شاخه بسته می شوند ، و بافت از بین می رود و از آنجا که تغذیه نمی شود بافت تمیز می شود.

 

 

 

داروهای هدفمند درمانی-هوشمند برای سرطان کلیه

همانطور که درباره تغییرات سلولهای سرطانی بیشتر بدانیم ، داروهای هوشمندی تولید شده اند که برخی از این تغییرات را هدف قرار می دهند. این داروهای هوشمند هدفمند با جلوگیری از رگ زایی (رشد رگهای خونی جدید تغذیه کننده سرطان ها) یا پروتئین های مهم در سلول های سرطانی (به نام تیروزین کیناز) که به رشد و زنده ماندن آنها کمک می کند ، عمل می کنند. برخی از داروهای هدفمند هر دو را تحت تأثیر قرار می دهند. اینها با داروهای شیمی درمانی استاندارد متفاوت هستند. آنها نتایج بهتری نسبت به شیمی درمانی می دهند اما هنوز قدرت های زیادی دارند. داروهای هدفمند در بیماری متاستاتیک (سرطان پیشرفته کلیه) استفاده می شود. آنها معمولاً می توانند رشد سرطان را برای مدتی کاهش یا کاهش دهند ، اما هیچ مدرک مرتبطی مبنی بر اینکه در واقع هیچ یک از این داروها سرطان کلیه را درمان می کنند ، وجود ندارد. داروهای هدفمند اغلب هستند a به تنهایی استفاده می شود. اگر یکی کار نکند ، می توان دیگری را امتحان کرد.

 

 

 

 

 

 

 

ایمن درمانی برای سرطان کلیه

ایمونوتراپی استفاده از داروهایی است که به سیستم ایمنی بدن فرد کمک می کند سلولهای سرطانی را به طور م effectivelyثرتر شناسایی و از بین ببرد. برای درمان سرطان کلیه می توان از انواع مختلف ایمونوتراپی استفاده کرد.

 

 

 

بازدارنده های ایست بازرسی (مهارکننده های ایست بازرسی ایمنی)

اساس سیستم ایمنی سلولهای T است که سلولهای سفید خونی هستند که در صورت لزوم با استفاده از پروتئینهای موجود در سطح آنها با اصل قفل کلید ، تمایز بین سلولهای سالم بدن و سلولهای خارجی و ناسالم را فعال می کنند. ترمزهایی در سطح این سلولهای T وجود دارد که از فعال شدن پاسخ ایمنی در صورت عدم نیاز جلوگیری می کند. سلولهای توموری از این ترمزها برای فریب سلولهای سیستم ایمنی بدن استفاده می کنند و سلولهای T نمی توانند سلولهای تومور را تشخیص دهند. سلولهای توموری که قادر به کور کردن سیستم ایمنی بدن هستند ، افزایش و گسترش می یابند. این پروتئین ها به نام CTLA-4 و PD-1 را هدف قرار می دهد ، یکی از این ترمزها که سلول های T را متوقف می کند. اگر این پروتئین ها متوقف شوند ، سیستم ایمنی شروع به دیدن و شناسایی سلول های تومور می کند و برای تخریب آنها می جنگد. درمان با استفاده از داروهایی که با این پروتئین ها مبارزه و متوقف می کنند ، "درمان ایست بازرسی ایمنی" نام دارد. از آنتی بادی هایی استفاده می شود که به پروتئین های CTLA-4 و PD-1 متصل شده و آنها را مسدود می کنند ، آنها را بازدارنده های "ایست بازرسی ایمنی" (ایست بازرسی) می نامند. در مطالعات بالینی ، بهبود طولانی مدت در سرطان های متاستاتیک ، به ویژه در درمان های هدف قرار دادن PD-1 حاصل شده است. این عوارض جانبی زیادی دارد. گاهی اوقات سیستم ایمنی بدن شروع به حمله به سایر قسمت های بدن می کند ، که می تواند باعث مشکلات جدی در ریه ها ، روده ها ، کبد ، غدد تولید کننده هورمون (مانند تیروئید) ، کلیه ها یا سایر اندام ها شود. بعضی اوقات این عوارض جانبی می توانند زندگی را تهدید کنند.

 

 

 

 

تنها نقصی که در حال حاضر برای این روش درمانی دیده می شود این است که آنها از پروتئین های PD-1 یا CTLA-4 برای گول زدن سیستم ایمنی هر سلول توموری استفاده نمی کنند. با مهار این روش نمی توانید از تومورهایی که از این روش استفاده نمی کنند جلوگیری کنید. بنابراین ، لازم است مطمئن شوید که آیا تومور از این پروتئین ها استفاده می کند یا خیر. برای این منظور ، آزمایشات آزمایشگاهی برای تعیین اینکه آیا تومور PDL-1 را تحریک می کند یا خیر ، PD-1 را فعال می کند یا خیر.

 

 

 

آزمایش PD-L1 به تعیین اینکه آیا بیمار می تواند از "درمان ایست ایمنی ایمنی" بهره مند شود کمک می کند. این آزمایش را می توان از بافت تومور یا خون انجام داد. آزمایش PD-L1 میزان PD-L1 تومور را اندازه گیری می کند. تومورهایی که مقادیر بالایی از PD-L1 تولید می کنند نسبت به تومورهایی که تولید کمتری دارند ، در معرض درمان قرار دارند. اگرچه می تواند به شما کمک کند تا مشخص کنید کدام بیمار ممکن است به داروها پاسخ دهد ، اما آزمایش خطای آن وجود ندارد. برخی از تومورها که سطح بالایی از PD-L1 را آزمایش می کنند ممکن است به درمان پاسخ ندهند و سطح پایین ممکن است پاسخ قوی داشته باشد. سلول های سرطانی پیچیده هستند و عوامل مختلفی می توانند بر میزان حساسیت آنها به این داروها تأثیر بگذارند.

 

 

 

 

سیتوکینها

سیتوکین ها پروتئین های کوچکی هستند که به طور کلی سیستم ایمنی بدن را تقویت می کنند. نسخه های ساخته شده بشر از سیتوکین ها مانند اینترلوکین 2 (IL-2) و اینترفرون آلفا گاهی برای درمان سرطان کلیه در شرایط بسیار خاص استفاده می شود. هر دو سیتوکین می توانند باعث کاهش سرطان در درصد کمی از بیماران شوند.

 

 

 

اینترلوکین 2 (IL-2): در گذشته ، IL-2 به عنوان درمان خط اول برای سرطان پیشرفته کلیه به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گرفت و هنوز هم ممکن است برای برخی از بیماران مفید باشد. با این حال ، این عوارض جانبی جدی دارد ، بنابراین ممکن است فقط برای افرادی ترجیح داده شود که از سلامت کافی برخوردار باشند و عوارض جانبی و سرطان هایی را که به داروهای هدفمند یا سایر انواع ایمنی درمانی پاسخ نمی دهند ، تحمل کنند. به نظر می رسد تجویز دوزهای بالای IL-2 شانس خوبی برای کوچک شدن سرطان دارد ، اما این امر عوارض جانبی جدی ایجاد می کند ، بنابراین در افراد با سلامت عمومی ضعیف استفاده نمی شود. توجه ویژه ای برای تشخیص و درمان این عوارض لازم است. بنابراین ، توصیه می شود IL-2 با دوز بالا فقط در بیمارستان در مراکز خاصی که در ارائه این نوع درمان تجربه دارند ، تجویز شود. این عوارض معمولاً شدید و بندرت کشنده است. این روش درمانی فقط باید توسط مراکزی که در استفاده از این داروها تجربه دارند ، انجام شود. IL-2 از طریق ورید (IV) تجویز می شود.

 

 

 

 

 

 

 

 

عوارض جانبی احتمالی IL-2

 

 

 

فشار بیش از حد

 

فشار خون پایین

 

تجمع مایعات در ریه ها

 

مشکل تنفس

 

آسیب کلیه

 

حمله قلبی

 

خونریزی روده ای

 

اسهال یا درد شکم

 

تب بالا و لرز

 

ضربان قلب سریع

 

تغییرات ذهنی

 

 

 

اینترفرون آلفا عوارض جانبی اینترفرون نسبت به IL-2 کمتر است ، اما به نظر نمی رسد که فقط به تنهایی استفاده شود. این ماده بیشتر در ترکیب با داروی مورد نظر بواسیزوماب (آواستین) استفاده می شود. اینترفرون معمولاً به صورت تزریق زیر جلدی (زیر پوست) سه بار در هفته تجویز می شود. عوارض جانبی رایج اینترفرون شامل علائم شبیه آنفولانزا (تب ، لرز ، درد عضلانی) ، خستگی و حالت تهوع است.

 

 

 

 

سرطان کلیه برای شیمی درمانی

شیمی درمانی به استفاده از داروهای ضد سرطان در یک پروتکل خاص اشاره دارد. استفاده می کند می تواند به عنوان قرص وریدی یا خوراکی استفاده شود.

 

از آنجا که سلولهای سرطانی کلیه معمولاً به خوبی به شیمی درمانی پاسخ نمی دهند ، یک درمان استاندارد برای سرطان کلیه نیست. نشان داده شده است که برخی از داروهای شیمی درمانی مانند سیس پلاتین ، 5-فلوئوروراسیل (5-FU) و جمسیتابین به تعداد کمی از بیماران کمک می کنند. امروزه ، شیمی درمانی معمولاً فقط به عنوان آخرین گزینه پس از آزمایش داروهای هدفمند و / یا ایمونوتراپی ارائه می شود که تحت پروتکل خاصی درمان می شود. داروهای شیمی درمانی به سلولهای تقسیم کننده سریع حمله می کنند ، بنابراین به طور کلی در برابر سلول های سرطانی موثر هستند. با این حال ، سلولهای دیگر بدن ، مانند مغز استخوان (جایی که سلولهای خونی جدید ساخته می شوند) ، سطوح داخلی دهان و روده و فولیکول های مو نیز به سرعت تقسیم می شوند. این سلول ها همچنین تحت تأثیر شیمی درمانی قرار دارند که می تواند منجر به برخی عوارض جانبی شود. عوارض جانبی شیمی درمانی به نوع دارو ، مقدار مصرف شده و مدت زمان درمان بستگی دارد. این عوارض جانبی معمولاً پس از پایان درمان از بین می روند. اغلب روشهایی برای جلوگیری یا کاهش آنها وجود دارد.

 

 

 

 

عوارض جانبی احتمالی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

 

 

ریزش مو

 

زخم های دهان

 

از دست دادن اشتها

 

تهوع و استفراغ

 

اسهال یا یبوست

 

افزایش احتمال عفونت (به دلیل کم بودن تعداد گلبول های سفید خون)

 

کبودی یا خونریزی آسان (به دلیل کم بودن پلاکت خون)

 

خستگی (به دلیل کم بودن تعداد گلبول های قرمز خون)