انسولین هورمونی است که از لوزالمعده ترشح می شود و متابولیسم قند را تنظیم می کند. در حین ایجاد این تنظیم ، انسولین به ساختاری موسوم به "گیرنده انسولین" متصل شده و فعال می شود. اگر این گیرنده به دلایل مختلف اجازه انسولین را ندهد ؛ به نظر می رسد انسولین با وجود مقدار کافی در خون کار نمی کند.

مقاومت به انسولین را می توان به عنوان مشکل در نشان دادن اثر انسولین ترشح شده برای کنترل قند در بدن تعریف کرد. در شرایط عادی ، بدن می تواند قند را با 1 واحد انسولین کنترل کند ، در حالی که در بیماران با مقاومت به انسولین ، بدن باید 2-3 واحد انسولین ترشح کند. این بدان معناست که بدن انسولین بیشتری از مقدار لازم ترشح می کند.

مقاومت به انسولین دارای پاتوژنز پیچیده ای است که هنوز به طور کامل روشن نشده و در دست بررسی است. بین چاقی و مقاومت به انسولین رابطه بسیار قوی وجود دارد. شایع ترین علت مقاومت به انسولین چاقی است. هنگامی که مقاومت به انسولین رخ می دهد ، ممکن است بلافاصله علائم بالینی را نشان ندهد. در دوره تحت بالینی ، تغییر شیوه زندگی شامل تنظیم رژیم غذایی و ورزش و کاهش وزن ممکن است مقاومت به انسولین را کاهش دهد. هنگامی که مقاومت به انسولین مداخله نشود ، می تواند در طولانی مدت باعث ایجاد بسیاری از بیماری ها شود. خطر بیماریهای قلبی عروقی افزایش می یابد. عملکرد اندوتلیال مختل می شود. مشکل افزایش انعقاد ایجاد می شود. دیابت نوع 2 ایجاد می شود. بیماریهای شایع مانند سندرم تخمدان پلی کیستیک نیز با مقاومت به انسولین مرتبط هستند. شیوع سندرم متابولیک در حال افزایش است. مهمترین جزء سندرم متابولیک مقاومت به انسولین است. روش استاندارد طلا برای اندازه گیری مقاومت به انسولین روش HOMA (ارزیابی مدل هموستاز) است. فرمول HOMA بر اساس محاسبه قند خون ناشتا و مقادیر انسولین سرم ناشتا است.

یکی از مهمترین رویکردهایی که برای پیشگیری و کاهش بروز مقاومت به انسولین و DM نوع II استفاده می شود مداخله در شیوه زندگی است. بر این اساس ، جلوگیری از افزایش وزن بدن ، کاهش مصرف کل و اسیدهای چرب اشباع ، افزایش سطح فعالیت بدنی و استفاده از دارودرمانی مناسب در مواقع لزوم توصیه هایی در دستورالعمل ها است. در صورت عدم برگشت پذیری و بروز مشکلات بالینی ، می توان درمان دارویی مناسب را برای این بیماری انجام داد. علاوه بر درمان دارویی مقاومت به انسولین ، تغییر شیوه زندگی نیز اثر داروها را افزایش می دهد. تغییر در شیوه زندگی ، کاهش وزن ، تنظیم رژیم غذایی و ورزش منظم در برابر مقاومت به انسولین از مقاومت به انسولین و عوارض احتمالی جلوگیری می کند.

مقاومت در برابر مواد مغذی و تغذیه

کربوهیدرات:

 تامین مقدار معینی از انرژی مورد نیاز روزانه از غذاهای حاوی کربوهیدرات بر کنترل قند خون تأثیر می گذارد. طبق توصیه های انجام شده در درمان دیابت ، رژیم های کم چرب ، کم کربوهیدرات و محدود کننده انرژی ، از جمله تغییر شیوه زندگی ، بر افزایش حساسیت به انسولین تأثیر می گذارد. در مطالعات و ارزیابی ها ، توصیه می شود که کربوهیدرات روزانه نباید از 130 گرم کمتر شود ، زیرا گلوکز یک منبع انرژی برای مغز و سیستم عصبی مرکزی است و همچنین برای ویتامین ها و مواد معدنی محلول در آب ضروری است. با این حال ، نوع کربوهیدرات مصرف شده ، به جای مصرف کل کربوهیدرات ، در تعیین اینکه آیا سطح گلوکز را در بدن افزایش می دهد یا خیر و پیام رسانی انسولین را تحت تأثیر قرار می دهد ، بسیار مهم است.

فروکتوز:

 مطالعات مختلف اثرات منفی فروکتوز بر متابولیسم گلوکز و حساسیت به انسولین را گزارش کرده اند. در حالی که فروکتوز یک مونوساکارید طبیعی است که در میوه ها وجود دارد ، همچنین بخشی از قند اضافه شده در نوشیدنی های شیرین و غذاهای فرآوری شده است. علاوه بر این ، فروکتوز موجود در میوه ها و سبزیجات در مطالعات افزایش اثر بر چربی و قند خون ایجاد نمی کند. عواملی مانند فیبر ، فیتوشیمیایی و محتوای آنتی اکسیدانی در میوه ها و سبزیجات به عنوان دلیل این امر نشان داده شده است.

پروتئین:

پروتئین ها نقش مهمی در مقاومت به انسولین دارند زیرا در سنتز آنزیم ها و هورمون های گلیکولیتیک مانند انسولین ، تشکیل مایعات بدن و ساختار واسطه ها در فرآیندهای التهابی نقش دارند. تأثیر رژیم های غذایی با پروتئین بالا بر حساسیت به انسولین می تواند منجر به نتایج بحث برانگیزی شود. رژیم های سرشار از پروتئین به عنوان یک استراتژی برای بهبود حساسیت به انسولین در نظر گرفته می شوند ، زیرا دارای اثر انسولینوتروپیک (تقویت کننده انسولین) هستند و با افزایش ترشح انسولین باعث حذف گلوکز اضافی از خون می شوند.

چربی:

 اسیدهای چرب موجود در رژیم غذایی نه تنها یک منبع مهم انرژی هستند ، بلکه به عنوان مولکول های سیگنال در فرایندهای مختلف سلولی عمل می کنند. به دلیل تأثیرات آن بر اهداف متابولیک و خطر بیماریهای قلبی عروقی ، نوع چربی مصرفی بسیار مهمتر از کل چربی مصرفی است.

رژیم غذایی:

 فیبر غذایی ؛ این کربوهیدرات پیچیده است که بدن انسان نمی تواند هضم یا بخشی از آن را به عنوان جزء غذا تخمیر کند. داده های مطالعات مشاهده ای نشان می دهد که مصرف زیاد فیبر و غذاهای غنی از فیبر با کاهش خطر چاقی و دیابت ارتباط دارد. اغلب تشخیص اثرات فیبر چسبناک محلول بر دستگاه گوارش آسان تر است. با افزودن این نوع فیبر به رژیم غذایی ، میزان تشکیل گلوکز در خون کاهش می یابد و بر این اساس ترشح انسولین کاهش می یابد. این اثرات مفید بر قند خون و غلظت انسولین برای افراد دارای مقاومت به انسولین بسیار مهم است.

به عبارت دیگر ، عادت خوردن سالم و منظم به طور کلی بهترین نتایج را به همراه خواهد داشت. خوردن تغذیه مناسب و متعادل ، ورزش ، تغذیه با غذاهای دارای قند پایین ، افزایش مصرف فیبر روزانه و خلاص شدن از وزن اضافی برای مقاومت به انسولین بسیار مهم است. علاوه بر این ، مصرف آب و عامل تنش از نکاتی است که باید مورد توجه قرار گیرد.